پل رینولدز به ریاست این رویداد از شرکت کنندگان پرسید که ما کجا کار خواهیم کرد؟ مقدمه او نشان می‌دهد که همه‌گیری COVID-19 تأثیرات ماندگاری بر دنیای کار خواهد داشت. نحوه کار افراد در خانه ها، ادارات، کارخانه ها، مغازه ها و انبارهای توزیع را تغییر خواهد داد. استفاده پیشرفته از روبات ها و سایر اشکال اتوماسیون برای جایگزینی کار ممکن است تسریع شود.

همه اعضای پانل موافق بودند که تماس انسانی در محل کار ضروری است و طراحان باید فضاهای شهری را بر این اساس تنظیم کنند. آنها همچنین در مورد احیای خیابان‌های مرتفع با کاربری‌های متعدد، از جمله فضاهای کار مشترک برای تعادل بهتر بین کار، موافق بودند.

جان اوری (معماری و طراحی LOM) طرح های خود را برای ساختمان اداری جدید Bishopsgate NatWest نشان داد که برای کار پس از COVID-19 ایمن شده است. این به معنای بازسازی کل ساختمان از جمله مکان‌های کار برای تطبیق فضاهای اجتماعی بیشتر و باز کردن طبقات همکف برای استفاده عمومی، احتمالاً برای کار مشترک است. او دریایی از صندلی‌های اداری را نشان داد که برای کارمندان خانه فرستاده شده است، زیرا برخی از تکالیف در خانه همچنان ادامه خواهند داشت.

اندی گراهام (درخشش شهری) همچنین متقاعد شده بود که مشق شب، یک تجربه تنهایی، کار در ادارات را از بین نخواهد برد و شهرها به عنوان یک گلدان ذوب اجتماعی باقی خواهند ماند. طرح های او برای ساختمان تسکو فضاهای زیادی را برای تعامل و معاشرت و فضاهای میز کمتری برای کارهای معمولی ۹-۵ فراهم کرد.

الکس کاکرین (SWECO) سوئد را انکوباتور الگوهای کاری آینده می دانست. او دیدگاه خوش بینانه بنیاد جهانی اقتصاد را در مورد هوش مصنوعی و اتوماسیون که کارگران را از کارهای معمولی رها می کند، استناد کرد، که منجر به شهرهای قابل زندگی به جای رقابتی، تامین مالی سبز پایدار، زندگی فشرده و شرکت های اجتماعی بیشتر می شود. او یک مرکز اجتماع تجاری چند منظوره را در دهکده ای طراحی کرده بود که از روندهای دیجیتالی شدن با تماس اجتماعی استفاده می کند و هم افزایی را به خیابان های بزرگ هدایت می کند.

Diarmaid Lawlor (Scottish Futures Trust) نیز با مکان های روستایی سروکار داشت. او برای نشان دادن اینکه شهرنشینی مکان‌های کوچک نیاز به کشف چگونگی کار آینده‌نگرانه دارد و برای جلوگیری از مهاجرت برای بقای جامعه دورافتاده، بیشتر به منابع بومی پایدار و سرمایه‌های انسانی محلی متکی است، از کاهش کار صنعتی خارج از ساحل شتلند استفاده کرد. این بیماری همه گیر آسیب پذیری های جدیدی را با توجه به رفاه و برابری اجتماعی، فضایی و زیست محیطی باز کرده است. تحرک محدود به افرادی است که دستمزد بالا می‌گیرند، و برای یک بازیابی انعطاف‌پذیر، باید عادلانه‌تر شود.

یک بحث پر جنب و جوش و آگاهانه دنبال شد. این بر راه حل های طراحی شهری و هزینه های مالی و انسانی متمرکز بود. دفاتر مستقل در خطر فقیر کردن زندگی شهری در اطراف خود بودند، مگر اینکه تجربه اداری آینده به یک تجربه شهری تبدیل شود. به طور فزاینده‌ای انتظار می‌رفت که فریلنسرها از فضاهای کار مشترک، احتمالاً نزدیک خانه‌هایشان استفاده کنند، بنابراین با تبدیل مکان‌های اضافی به کاربری‌های چند منظوره، به احیای خیابان‌های بزرگ کمک می‌کنند. همه اینها به معنای کار چالش برانگیز زیادی برای طراحان شهری است.

جودیت رایسر، محقق، روزنامه نگار، نویسنده و مشاور امور شهری در Fundacion Metropoli، مادرید