این مقاله به بررسی نقش مالیات بر دارایی در تامین مالی آموزش K-12 می پردازد. در حال حاضر، دولت های محلی و ایالتی هر کدام به طور متوسط ۴۴ درصد از بودجه ای را که برای آموزش عمومی هزینه می شود، سهیم می کنند و دولت فدرال ۱۳ درصد آن را تامین می کند. بخش عمده ای از بودجه جمع آوری شده توسط دولت های محلی از مالیات بر دارایی حاصل می شود. در حال حاضر، حدود ۳۵ درصد از کل بودجه مدارس دولتی از مالیات بر دارایی به دست می‌آید، و این درصد از سال ۱۹۷۷ به‌طور قابل‌توجهی ثابت بوده است. اما همانطور که فیشل خاطرنشان می‌کند، میزان اتکا به مالیات بر دارایی در بین ایالت‌ها به‌طور قابل‌توجهی متفاوت است و چندین مورد، مانند کانکتیکات، به دست می‌آیند. بیش از ۵۰ درصد کل بودجه مدارس دولتی از مالیات بر دارایی و تعداد کمی مانند آلاباما کمتر از ۱۵ درصد از این مالیات به دست می‌آیند.
رسچوفسکی نسبت به چشم انداز بودجه آینده فدرال و ایالتی آموزش K-12 بدبین است. او اشاره می کند که دولت فدرال دارای بار بدهی بالایی است، با افزایش هزینه های برنامه های استحقاق مواجه است و از افزایش مالیات بیزار است. دولت‌های ایالتی با محیط ضد مالیاتی مشابهی روبرو هستند، در حالی که توانایی آنها برای تأمین مالی کمک‌های آموزشی توسط منابع درآمدی که نمی‌توانند با رشد اقتصادی هماهنگی کنند، محدود شده است. علاوه بر این، آنها با فشارهایی برای افزایش هزینه های مراقبت های بهداشتی و بازنشستگی مواجه هستند. رسچوفسکی نتیجه می‌گیرد که تأمین مالی آموزش عمومی در سطح کافی احتمالاً مستلزم نقش مستمر و احتمالاً تقویت‌شده برای مالیات بر دارایی است، که با توجه به تغییرات جمعیتی مانند افزایش نسبت جمعیتی که مسن هستند و مخالفت فراگیر نسبت به مالیات بر دارایی، چالشی اساسی است.
این مقاله در کنفرانس سالانه سیاست زمین موسسه لینکلن در سال ۲۰۱۳ ارائه شد و فصل ۶ کتاب است. آموزش، زمین و موقعیت مکانی.