بوگوتا شهری با وسعت زیاد و با ساکنان زیادی است. شهرهای بزرگ که تمایل به فروپاشی در تحرک دارند، به طور فزاینده ای به راه حل ها و خدمات مسکن نیاز دارند. این به یک تراکم ساخت و ساز سرریز و پوچ بر روی قلمرو ترجمه می شود. این تراکم ساخت و ساز درصد فضای عمومی بهینه متر مربع به ازای هر ساکن را به حداقل می رساند و کاملاً خفه می کند. بنابراین، شهر به یک سیستم مصنوعی تبدیل می شود که به طور فزاینده ای محیط طبیعی خود را که در آن شرایط سکونت برای انسان مطلوب نیست، ویران می کند.

سیستم‌های آبی که از شهرها عبور می‌کنند، خصلت شهری را به خود می‌گیرند و به دلیل توسعه شدید شهری، یک انگ اجتماعی و فرهنگی به دست می‌آورند. که به مشکلات شرایط شهری، آلودگی، ناامنی، تخریب قلمرو و اکوسیستم، فروپاشی در تحرک و کمبود فضاهای عمومی تبدیل می شود. نگران کننده ترین ناآگاهی و فراموشی است که ما به عنوان یک شهروند به این سیستم های آبی و زیستی داده ایم. تبدیل آن‌ها به فضاهای مرده، غیرمکانی، مکان‌های خطرناکی که ساکنان آن را نمی‌شناسند. بنابراین، ضروری است که اهمیت مجدد و شناسایی این سیستم‌ها را ارتقا دهیم، بنابراین شخصیت رایانه‌های سرزمینی آن‌ها را بازیابی کنیم و ساکنان آن‌ها را در قلمرو خود دوباره کشف کنیم.

برای درک شهری مانند بوگوتا، باید شرایط سرزمینی، طبیعی و جغرافیایی آن مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. پایتختی که در دشتی مستقر شده است که توسط دو سیستم طبیعی بسیار قوی شامل می‌شود: تپه‌های شرقی و رودخانه بوگوتا در غرب. از جمله این شهر است که سه رودخانه به صورت عرضی از آن عبور می کنند: Tunjuelo، Arzobispo و Fucha. این رودخانه‌ها، به‌عنوان سیستم‌های آبی، باید محافظت و تقویت شوند، زیرا آنها قطعه کلیدی برای ایجاد تنوع زیستی بین رودخانه بوگوتا و تپه‌ها هستند.

برای توسعه آینده بوگوتا، درک ساختار ساختاری سیستم‌های طبیعی و ایجاد برنامه‌ریزی شهری سرزمینی حول این سیستم‌ها حیاتی است. اگر شهر در انسجام با این سیستم های طبیعی برنامه ریزی شود، می توان سیستم های زیستی آن را تقویت کرد و شهری پایدارتر ایجاد کرد. جایی که ساکنان می توانند با قلمرو خود، در محیط های طبیعی، بدون نیاز به ترک شهر ارتباط برقرار کنند. در میان سیستمی از تالاب ها دوچرخه سواری کنید، یک پیاده روی اکولوژیکی به سمت سرچشمه رودخانه ها داشته باشید، یا به سادگی، از طبیعت نزدیک به معماری لذت ببرید و با آن زندگی کنید.

اگر برنامه ریزی بر اساس چشم انداز و سیستم های طبیعی در نظر گرفته شود، شهرهای قابل سکونت و متعادل تری به دست می آید، جایی که طبیعت جزء ضروری زندگی می شود و نه در سرزمینی فراموش شده و خطرناک، حیاط خلوت، جایی دور از شهر.