هربرت مانزونی اکنون در بیرمنگام شهرت تا حد زیادی منفی دارد. او از سال ۱۹۳۵ تا ۱۹۶۳ نقش‌های مهندس شهر، نقشه‌بردار و افسر برنامه‌ریزی را برعهده داشت و دیدگاه او به طور موثر شکل شهر پس از جنگ را تعیین کرد. آن چشم انداز مبتنی بر استفاده جهانی از خودروی موتوری بود، که احتمالاً بی ارتباط با نقش مهمی که در اقتصاد صنعتی بیرمنگام توسط کار عظیم موتور آستین در لانگبریج ایفا می کرد، نبود. عجیب است که اکنون فکر کنیم که مانزونی و سایر مقامات معتقد بودند شهری که در آن همه با ماشین سواری سفر می کنند می تواند مکانی متمدن و قابل سکونت باشد. یک محاسبه ریاضی ساده از فضای مورد نیاز برای جاده ها و پارکینگ ها چیز دیگری را به ما می گوید. غیر ممکنه. صدها میلیون پوند از زمان کنفرانس تجدیدنظر طلب هایبری در سال ۱۹۸۸ برای از بین بردن دیدگاه غیرعملی و بیگانه مانزونی، تکه به تکه، میلگرد به میلگرد هزینه شده است. شهرت او نیز به همین ترتیب از بین رفته است. او حتی به شخصیتی در داستان تبدیل شده است و در رمان میدلند اثر آنر گاوین در سال ۲۰۱۴ ظاهر شد که در نقش همفری مانزینو، بوروکرات شهرداری، ظاهر شد.

برنامه حمل و نقل بیرمنگام که در اکتبر ۲۰۲۱ راه اندازی شد، نشان می دهد که یک تغییر بسیار بزرگ از دیدگاه Manzoni نشان می دهد. در سال ۲۰۲۲، این کم بیان ساده به سختی یک ایده رادیکال است، اما برای بیرمنگام نشان دهنده یک چرخش در سیاست است، اگرچه من مطمئن نیستم که چقدر از آن بر اساس آرزوهایی است که خواننده این مجله به عنوان کیفیت طراحی شهری توصیف می کند. انگیزه های اصلی سلامت عمومی و برابری اجتماعی است که هر دو با تهدید وجودی بحران آب و هوا بیشتر تقویت می شوند. منطقه هوای پاک که سال گذشته اجرا شد، یکی از پلان های اصلی طرح حمل و نقل است. این امر مستلزم آن است که رانندگان برخی وسایل نقلیه، به ویژه آنهایی که موتورهای دیزلی دارند، برای ورود به مرکز شهر هزینه ای بپردازند. همراه با اثرات تصادفی همه‌گیری، این امر قبلاً مقدار ذرات معلق در هوا را کاهش داده است. در عین حال، بیرمنگام دارای سطوح بسیار بالایی از محرومیت اجتماعی است و ۴۲ درصد از فرزندان آن در فقر بزرگ می شوند. بسیاری از آن‌ها در خانواده‌هایی هستند که ماشین ندارند، و بسیاری دیگر در خانواده‌هایی هستند که ماشین دارند، اما خودرویی که مقدار نامتناسبی از درآمد محدود خانواده را مصرف می‌کند. آنها به سیستم حمل و نقل عادلانه تری نیاز دارند که سایر روش های حمل و نقل را قبل از خودرو در اولویت قرار دهد.

یکی از مکان هایی که در نتیجه برنامه حمل و نقل قرار است افزایش قابل توجهی در کیفیت طراحی شهری رخ دهد، در دیگبث است، به ویژه مسیر High Street Deritend که از حلقه گاو نر به سمت کارخانه کاستارد منتهی می شود، که در UD155 درباره آن نوشتم. راهرو دوگانه شش خطه متخاصم قبلی اکنون یک محل ساخت و ساز است، سطح زمین در حال کنده شدن و خدمات زیرزمینی فاش شده است. وسایل نقلیه در یک صف با حرکت آهسته در امتداد یک خط موقت در هر جهت می خزند. این خیابان در حال بازطراحی است و ساخت امتداد دیگبث مسیر تراموا مترو کاتالیزور تغییر آن است. چند سال پیش مشاهده کردم که High Street Deritend همان عرض لاس رامبلاس بارسلون است، حدود ۳۲ متر، و این ایده را مطرح کردم که می تواند نسخه ای از لاس رامبلاس، به علاوه تراموا شود. اکنون این اتفاق می افتد. فضا از وسایل نقلیه موتوری گرفته می‌شود و دوباره به عابران پیاده اختصاص می‌یابد: اگرچه تفرجگاه عابر پیاده مانند بارسلون در وسط نیست، بلکه در ضلع شمالی قرار می‌گیرد تا تابش نور خورشید به عابران پیاده را به حداکثر برساند.

گمان نمی‌کنم که در واقع خیلی شبیه لاس رامبلا باشد، اما پیشرفت بزرگی در فضای ناخوشایند خواهد بود، به طور متناوب یک مسیر مسابقه و انبوهی از وسایل نقلیه ثابت آلاینده، که قبلاً آنجا بود. تصور می‌کنم بسیاری از رانندگان خودروهای معمولی هستند که پیگیری نکرده‌اند و هنوز نمی‌دانند چه چیزی در راه است. من پیش بینی می کنم که ناراحتی زیادی وجود خواهد داشت. دیگر امکان رانندگی در طول High Street از این سر تا سر دیگر وجود نخواهد داشت. فقط مسیرهای کوتاه برای وسایل نقلیه موتوری شخصی برای دسترسی به املاک جلویی قابل دسترسی خواهد بود. تنها وسایل نقلیه ای که می توانند از طریق خیابان تردد کنند، تراموا، اتوبوس و دوچرخه خواهند بود. برخی از مردم ناراحت خواهند شد: برای برخی دیگر رهایی بزرگ از تسلط اتومبیل موتوری خواهد بود. تمام شد هربرت