من برای یک تراست بازسازی میراث کار می‌کنم، و یک طرح جامع برای بازسازی سایت شیشه‌کاری Chance Brothers در اسمتویک، سندول ایجاد می‌کنم. این یک مکان بسیار تاریخی است: یک بنای باستانی برنامه ریزی شده، در یک منطقه حفاظت شده، با هشت ساختمان فهرست شده. Chance Brothers ساخت شیشه را در سال ۱۸۲۴ در Spon Lane آغاز کرد و به بزرگترین تولید کننده شیشه در بریتانیا تبدیل شد. آنها فرآیند ساخت ورق شیشه را توسعه دادند و تمام شیشه های قصر کریستال ۱۸۵۱ را ساختند و در عرض چند ماه ۳۰۰۰۰۰ شیشه تولید کردند.

آنها همچنین شیشه عقیق را برای چهار صفحه ساعت بیگ بن ساختند، اما احتمالاً بزرگترین ادعای آنها برای شهرت، لنزهای فانوس دریایی آنها است. آنها در طراحی و ساخت لنزهای چرخان فرنل، مکانیسم های عظیمی با ارتفاع چندین متر و وزن چندین تن، متخصص شدند که می توانند نور یک لامپ را به یک پرتو قدرتمند واحد متمرکز کنند که مایل ها در تاریکی نفوذ می کند. امروزه صدها فانوس دریایی با لنزهای Chance در سرتاسر جهان کار می کنند.

هشت ساختمان فهرست شده در Spon Lane عمدتا خالی و ویران هستند. بیشتر سایت، بالای بنای باستانی برنامه‌ریزی‌شده، توسط یک شرکت اجاره و بازیافت زباله اشغال شده است، که اخیراً از تمدید مجوز برنامه‌ریزی آن توسط شورای ساندول امتناع کرد. جای جذابی نیست این تراست تصمیم گرفته است که اولین گام در بازسازی سایت باید ساختن یک فانوس دریایی باشد – بنای یادبودی برای برادران شانس، و شاید معادل فرشته شمال در میدلندز. ما یک پیشنهاد از لنز شانس استفاده شده از جزیره لوئیس داریم. ایده ایجاد نقطه عطفی است که مردم را شگفت زده کند. یک فانوس دریایی در ۱۷۵ کیلومتری نزدیکترین ساحل.

مقامات محلی مشتاق طرح فانوس دریایی هستند. سندول مکانی با هویت مشخص نیست و بسیاری از مردم قادر به یافتن آن بر روی نقشه نیستند. اما زمانی که این ایده را از Highways England (HE) عبور دادم، پاسخ بسیار منفی داشتم. مشکل اینجاست که در امتداد مرز شمالی سایت برادران شانس، بر روی یک راهرو در بالای کانال جیمز بریندلی، بزرگراه M5 می‌گذرد. او مایل نیست در نزدیکی بزرگراه چیزی ببیند که بتواند توجه راننده را از جاده جلویی منحرف کند – حتی یک فانوس دریایی بدون نور – و زمانی که ما درخواست برنامه ریزی خود را ارائه می کنیم به مقامات برنامه ریزی در مورد آن توصیه می کند.

من در مورد اعتبار خط مشی HE شک دارم: من به برخی از تحقیقات انجام شده در مورد حواس پرتی راننده نگاه کرده ام. تحقیقات می تواند ارتباط بین تصادفات و عوامل خارجی را نشان دهد، اما نشان دادن علیت دشوارتر است. نتیجه منطقی سیاست HE، منظره‌ای بی‌ثبات و خالی از هر نقطه‌ای از علاقه‌مندی است که ارزش نگاه کردن دارد: تضاد چشم‌انداز متمایز و خوانا پر از مکان‌هایی که طراحان شهری به دنبال ایجاد آن هستند. آیا با این استدلال که یک منظره پرحادثه و متمایز می تواند با تحریک، جهت گیری و هوشیاری راننده به ایمنی کمک کند، در واقع می توان حالت مخالف را بیان کرد؟ من با علاقه به کتاب Appleyard، Lynch و Myer در سال ۱۹۶۴، The View from the Road: سرودی برای تجربه حرکتی رانندگی در مناظر و مناظر شهری آمریکا، و ابزاری برای طراحان شهری برای کدگذاری این تجربه فکر می کنم.

وقتی در امتداد M5 چند مایلی جنوب سندول رانندگی می‌کنم، چیزی که بیشتر در خارج از ماشین به آن نگاه می‌کنم، نمای تند تپه‌های Malvern در سراسر زمین مسطح دره Severn است. آیا کوه ها حواس راننده را پرت می کنند؟ آیا به نام ایمنی باید آنها را با نرده های بلند از دید آنها پنهان کنیم؟ این من را به یاد ارجاع کنایه آمیز رولان بارت در کتاب اسطوره ها در سال ۱۹۵۷ به Hachette Guide Bleu می اندازد. او می نویسد که برای راننده، راهنما دال نهایی منظره کوهستانی منظره را به عنوان جاده ای که وارد یک تونل می شود – داخل کوه شناسایی می کند. شاید رانندگی از طریق تونل موقعیت ایده آل او باشد – درجه محیطی صفر.