یک محیط شهری را می توان به روش های مختلفی از جمله از دیدگاه بصری، ادراکی، اجتماعی و غیره تحلیل کرد. به عنوان مثال، طبق نظر کریر (۱۹۷۹)، فضای شهری «همه انواع فضای بین ساختمان‌ها» است و زمانی که «ویژگی‌های هندسی و جنبه‌های زیبایی‌شناختی آن به وضوح خوانا باشند، آگاهانه به عنوان فضای شهری درک می‌شود». با این توصیف، ایده کریر از محیط شهری به شدت تحت تأثیر ساختار فیزیکی است. لینچ (۱۹۶۰) از تکنیک متفاوتی استفاده کرد و محیط فیزیکی را برای تعیین ساختار ادراکی یک منطقه شهری تجزیه و تحلیل کرد. او تعدادی مولفه ملموس را شناسایی کرد که تصویرپذیری و خوانایی یک شهر را تشکیل می دهند. بنابراین، ایده لینچ از ساختار شهری بر این است که مردم چگونه شهر خود را در جامعه درک می کنند.

ایجاد فضاهای عمومی از دیدگاه انسانی دیدگاه دیگری است (Carr, et al., 1992, p. 85). «نیازها، حقوق و معنا» ابعاد انسانی است. این بعد مربوط به «چگونگی تعامل افراد و مکان‌ها و تأثیر آن بر عملکرد تنظیمات است».

بعد طراحی شهری را می توان به شش دسته بندی مجزا تقسیم کرد عناصری که مورفولوژیکی، ادراکی، اجتماعی، بصری، عملکردی هستند و زمانی . استفاده از این ابعاد به ما کمک می کند تا بفهمیم که چگونه ابعاد بر سرزندگی مکان های عمومی در یک بافت شهری تاثیر می گذارد.

شهرنشینی سریع شهرها مستلزم آن است که دستورالعمل روشنی لازم است از ثبات ارزش طراحی اطمینان حاصل کنید. از این رو، فضاهای عمومی در یک محیط شهری نیز نیازمند تحلیل دقیق است تا بتوانیم عمومی را طراحی کنیم فضاهایی که به جای تکه تکه شدن در همبستگی اجتماعی هستند نتیجه خصوصی سازی فعالیت ها