ایستگاه دل مار

در سال ۱۹۲۵، شرکت راه‌آهن AT&SF ایستگاه پاسادنا سانتافه را ساخت، مقصد راه‌آهنی که لس آنجلس را به شیکاگو متصل می‌کرد. در طول این مدت، ایستگاه به عنوان “دروازه” به هالیوود، بورلی هیلز، سانتا مونیکا و دره سن فرناندو شناخته شد. ایستگاه تا سال ۱۹۹۴ به اتصال LA به شیکاگو ادامه داد، زمانی که Amtrak خدمات خود را به سایت تاریخی پاسادنا متوقف کرد و ملک به اداره حمل و نقل متروپولیتن لس آنجلس فروخته شد.

مترو لس آنجلس تصمیم گرفت که ایستگاه قدیمی را در سیستم توسعه مترو به پاسادنا بگنجاند و نام آن را به «ایستگاه دل مار» تغییر داد. با این حال، تغییر نام آن تغییری در وضعیت تاریخی آن ایجاد نکرد و هرگونه ساخت و ساز در آن یا اطراف آن مورد بررسی دقیق وزارت کشور قرار گرفت. برای هدایت این فرآیند، LA Metro شرکت معماری و برنامه ریزی Moule & Polyzoides را برای طراحی پروژه استخدام کرد. طرح‌های این پروژه چندین بار مورد بازنگری قرار گرفت، قبل از اینکه طرح نهایی برای تبدیل بیشتر ایستگاه قدیمی به رستوران در نهایت محقق شود. ایستگاه دل مار در خط گلد لاین در سال ۲۰۰۳ به همراه کافه جدید La Grande Orange در ایستگاه به‌دقت بازسازی‌شده افتتاح شد.

میدان مرکزی ایستگاه دل مار

انجام مجدد ایستگاه تاریخی در امتداد دستورالعمل های DOI به اندازه کافی چالش برانگیز بود، اما این طرح برای ایجاد یک توسعه کامل ترانزیتی گرا فراتر رفت. مجموعه ای از ساختمان های مسکونی اطراف دل مار را ساخت که آن را دهکده ترانزیتی ایستگاه دل مار نامید. این دهکده ۳٫۴ هکتار زمین را در بر می گیرد و ۲۰۰۰۰ فوت مربع خرده فروشی را افتتاح می کند. در مجموع، این پروژه ۳۴۷ واحد مسکونی جدید را در منطقه نزدیک ایستگاه مترو ایجاد کرد – یک خانه ایده آل برای مسافران. با این حال، با درک اهمیت جامعه با درآمد مختلط و عدم تمایل دل مار به خانه ای برای ثروتمندان، این پروژه ۱۵ درصد از کل واحدهای مسکونی را برای مسکن ارزان قیمت کنار گذاشت. برای کاهش حضور خودروها در جاده‌ها، دهکده همچنین یک پارکینگ چند سطحی زیرزمینی با قابلیت نگهداری ۱۲۰۰ خودرو ایجاد کرد. از این تعداد پارکینگ، ۶۰۰ مورد برای مسافرانی که در دهکده زندگی نمی‌کنند، در نظر گرفته شده است – که مجدداً تأیید می‌کند که مترو فقط برای افرادی که در بالای آن زندگی می‌کنند نیست.

دل مار دارای فضای سبز قابل توجهی است و خیابان ها با انواع درختان متنوع پوشیده شده اند. حیاط‌ها، پاسئوها و میدان‌ها بین ساختمان‌ها قطع می‌شوند و مناطق خلوت و سایه‌دار را به مجموعه اضافه می‌کنند و در عین حال توانایی گردش عابران پیاده را نیز افزایش می‌دهند. در حالی که هر یک از ساختمان ها حیاط اختصاصی خود را دارند، یک مربع مرکزی همه آنها را به هم متصل می کند. خط قطار روستا را به نصف می رساند و مترو از وسط میدان می گذرد. همچنین در زیر یکی از ساختمان های مسکونی قرار دارد که مانند یک پل بر روی مسیرها طراحی شده است. همراه با خود ایستگاه، این پل به عنوان دروازه ای برای توسعه عمل می کند و این نکته را برجسته می کند که جامعه بر اساس قطار است.

قطاری از کنار یکی از ساختمان های دهکده بیرون می آید.

ایستگاه دل مار جایزه ۳ ستاره تعالی را از موسسه توسعه ترانزیت گرا دریافت کرد و در سال ۲۰۰۳ جایزه منشور را از کنگره شهرسازی جدید دریافت کرد.

عکس بالا: نمای میدان مرکزی از داخل ایستگاه تاریخی.