نتیجه گیری از سهام جهانی در COP28 در دبی، امارات متحده عربی که در دسامبر امسال برگزار شد، میزان پیشرفت توافقنامه بین‌المللی پاریس در مورد تغییرات آب و هوایی را در مبارزه با بحران آب و هوا ارزیابی خواهد کرد و چه چیزهای بیشتری برای تسریع اقدامات اقلیمی به پیش نیاز است. اما یافته های آن هیچ رمز و رازی نخواهد بود: جهان بسیار دور از مسیر است، و آسیب پذیرترین کشورها در حال حاضر به طور نامتناسبی عواقب آن را احساس می کنند.

در اواخر سال ۲۰۲۲ در سودان جنوبی، چهار سال سیل شدید دو سوم کشور را زیر آب رها کرد، منجر به اکنون بیش از ۱ میلیون نفر با ناامنی شدید غذایی روبرو هستند. در مارس ۲۰۲۳، طوفان فردی بارندگی‌های انبوهی را در مالاوی، موزامبیک و ماداگاسکار به ارمغان آورد، زمین‌های کشاورزی را ویران کرد، مراکز بهداشتی را تحت فشار قرار داد و زندگی مردم را تحت تأثیر قرار داد. بیشتر از ۲ میلیون نفر تقریباً در همان زمان در اقیانوس آرام جنوبی، وانواتو بود طی سه روز توسط دو طوفان مورد اصابت قرار گرفته است، ۸۰ درصد از جمعیت کشور را تحت تأثیر قرار می دهد. اخیرا، طوفان موکا جوامع ساحلی میانمار و بنگلادش را تحت تاثیر قرار داد، یکی از بدترین طوفان های ۱۵ سال اخیر است که صدها کشته برجای گذاشته است.

تا زمانی که عدالت و عدالت اقلیمی محور مذاکرات بین المللی آب و هوا نشود، هیچ پیشرفت واقعی در اقدام اقلیمی حاصل نخواهد شد. خبر خوب این است که ما از قبل می دانیم که کشورها برای محدود کردن خطرناک ترین تأثیرات آب و هوایی بر جوامع در همه جا چه باید بکنند. مذاکره کنندگانی که در اوایل ژوئن در بن برای مذاکرات بین جلسه ای گرد هم می آیند، فرصتی حیاتی دارند تا زمینه را برای COP28 فراهم کنند.

را متحدین برای تغییر اقلیم تا سال ۲۰۲۵ (ACT2025) کنسرسیوم، گروهی از اندیشکده‌های کشورهای در حال توسعه آسیب‌پذیر که برای ایجاد جاه‌طلبی بیشتر در زمینه آب‌وهوایی که منجر به نتایج عادلانه و منصفانه برای جوامع در خط مقدم تأثیرات آب‌وهوایی می‌شود، کار می‌کنند. فراخوانی برای اقدام تشریح چهار روشی که جهان برای انجام اقدامات آب و هوایی بیشتر توسط COP28 نیاز دارد. در اینجا خواسته های ACT2025 آمده است:

۱٫ Ambition را برای محدود کردن گرمایش به ۱٫۵ درجه سانتیگراد افزایش دهید

از دوران پیش از صنعتی شدن، میانگین دمای جهانی بوده است قبلا ۱٫۱ درجه سانتیگراد افزایش یافته است (۲ درجه فارنهایت)، و تعهدات ملی فعلی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای، جهان را در مسیری برای گرم شدن متوسط ​​۲٫۸ درجه سانتیگراد (۵ درجه فارنهایت)، بسیار فراتر از آستانه ۱٫۵ درجه سانتیگراد (۲٫۷ درجه فارنهایت) توافق پاریس قرار داده است. همانطور که افزایش شدید آب و هوا و دماهای فراری که در حال حاضر با گرم شدن ۱٫۱ درجه سانتیگراد تجربه می کنیم نشان می دهد، حتی محدود کردن افزایش دمای جهانی به ۱٫۵ درجه سانتیگراد یا هر کسری از درجه دیگر، از بسیاری از کشورهای آسیب پذیر در برابر تأثیرات ویرانگر محافظت نمی کند.

با این حال، برای مدت طولانی، اقتصادها و صنایع بزرگ هشدارهای علمی را نادیده گرفته اند، وعده های آب و هوایی خود را نادیده گرفته اند و از پاسخگویی به درخواست ها برای اقدام و حمایت جاه طلبانه تر اجتناب کرده اند. G-7 اخیرا این را گفته است جنگ روسیه علیه اوکراین تامین مالی بیشتر سوخت های فسیلی در خارج از کشور را توجیه کرد به‌صورت موقت، علی‌رغم اینکه قبلاً متعهد شده بود که تمام تأمین مالی جدید را پایان دهد. در سال ۲۰۲۲، صنعت سوخت های فسیلی در بحبوحه بحران جهانی انرژی به سودهای بی سابقه ای دست یافت و یارانه های جهانی برای اولین بار به بیش از یک تریلیون دلار رسید – بیش از دو برابر سال قبل.

برای تغییر مسیر، COP28 باید چندین کار را انجام دهد تا آینده ۱٫۵ درجه ای را ممکن کند. باید اقدامات خاصی را تحریک کند که به یافته‌های جهانی سهام پاسخ دهد و جاه‌طلبی بیشتر را در همه عناصر اقدام اقلیمی ایجاد کند – کاهش، سازگاری، ضرر و زیانو ابزارهای اجرا – در حالی که ملاحظات برابری و انصاف را در همه این تلاش ها متمرکز می کند. برای مثال، جامعه جهانی می‌تواند اهداف انرژی‌های تجدیدپذیر را تعیین کند و تعهدات جاه‌طلبانه و دقیق اقلیمی را که به عنوان مشارکت‌های تعیین‌شده ملی (NDCs) شناخته می‌شود، تشویق کند، که مطابق با محدود کردن گرمایش به ۱٫۵ درجه سانتی‌گراد است.

این امر به ویژه برای اقتصادهای G-7 و G-20 که نماینده این کشور هستند بسیار مهم است بالاترین گازهای گلخانه ای جهان. کشورهای G-20 – کشورهای صنعتی و بازارهای نوظهور که تنها حدود ۱۰ درصد از کل کشورها را نمایندگی می کنند – تقریباً مسئول هستند. ۷۵ درصد از انتشار جهانی. در همین حال، آسیب پذیرترین کشورها اغلب کمترین میزان انتشار را دارند اما شدیدترین تأثیرات تغییرات آب و هوایی را احساس می کنند. در سطح جهانی، مشارکت‌های تعیین‌شده ملی باید مجموعاً انتشار گازهای گلخانه‌ای را تا سال ۲۰۳۰ تا ۴۳ درصد و تا سال ۲۰۳۵ ۶۰ درصد نسبت به سطوح انتشار سال ۲۰۱۹ کاهش دهد.

علاوه بر این، در COP28، کشورها باید متعهد شوند که به طور عادلانه تمام سوخت های فسیلی، از جمله نفت، گاز و زغال سنگ را حذف کنند. این مستلزم تعیین یک هدف جهانی برای عادلانه است افزایش ظرفیت انرژی تجدیدپذیر تا سال ۲۰۳۰ حداقل ۳ برابر سطح ۲۰۲۲، یعنی میانگین ۹۰ درصد ظرفیت تولید جدید در هر سال. کشورها همچنین باید از تأمین مالی کافی برای حمایت از الف اطمینان حاصل کنند فقط انتقال که آسیب به جوامع وابسته به صنعت سوخت فسیلی را به حداقل می رساند. از طریق برنامه کاری Just Transitions که در COP27 ایجاد شده است، کشورها می توانند به NDC ها اطلاع دهند و به پیشبرد راه حل های عادلانه و مردم محور کمک کنند. این شامل بررسی دقیق پیامدهای اجتماعی، اقتصادی و زیست‌محیطی تغییر به سمت اقتصاد کم کربن و مقاوم در برابر آب و هوا، و همچنین موانعی مانند هزینه سرمایه، فقر انرژی، دسترسی به انرژی، استخراج مواد معدنی و نیاز به تنوع اقتصادی برای اطمینان از اینکه آسیب پذیرترین جوامع عقب نمانند.

۲٫ سازگاری با آب و هوا را که مردم را در اولویت قرار می دهد، هدایت کنید

تقریبا نیمی از جمعیت جهان در نقاط حساس آب و هوایی زندگی می کنند در سراسر جهان، و انتظار می رود این تعداد با ادامه گرم شدن زمین افزایش یابد. تحقیقات نشان می‌دهد که اقدامات سازگاری مانند سیستم‌های هشدار زودهنگام، مدیریت ریسک آب و هوا و جنگل‌کاری کشاورزی می‌توانند به طور قابل‌توجهی خطرات آب و هوایی را کاهش دهند، اما عمدتاً به دلیل کمبود شدید بودجه برای سازگاری، این تلاش‌های جهانی افزایشی، واکنشی و تکه‌ای باقی می‌مانند.

علاوه بر تقویت تلاش‌های کاهش، همه کشورها باید سرمایه‌گذاری‌های سازگاری خود را تسریع و افزایش دهند. برای مثال، اقدامات سازگاری باید فوراً به خشکسالی، قحطی و گرسنگی که در حال حاضر بر آن تأثیر می گذارد رسیدگی کند بیش از ۸۰۰ میلیون نفر در سراسر جهان. با این حال، چنین تلاش‌هایی باید تأثیرات ناخواسته (ناسازگاری) را نیز به حداقل برسانند، که می‌تواند به طور ناخواسته آسیب‌پذیری را افزایش دهد، به‌ویژه آنهایی که قبلاً در خط مقدم هستند.

در بنگلادش، برخی از جوامع ساحلی در تلاش هستند تا خود را با نفوذ آب شور وفق دهند تبدیل مزارع برنج به استخرهای پرورش میگو. متأسفانه، این امر به نفع مالکان بزرگ بوده و منجر به جابجایی بسیاری از کارگرانی شده است که شغل خود را از دست داده اند، زیرا آبزی پروری میگو به اندازه مزارع برنج کار فشرده نیست.

قبل از COP28، تعهد سیاسی بیشتری در مورد هدف جهانی انطباق (GGA) مورد نیاز است، که تحت توافق پاریس ایجاد شد، اما تاکنون پیشرفت محدودی داشته است. چارچوب GGA باید امکان اقدام را فراهم کند، جامع نگر و بلندپروازانه باشد، انطباق تحول آفرین را برای رسیدگی به علل ریشه ای آسیب پذیری آب و هوا در اولویت قرار دهد و بر عدالت اقلیمی و سازگاری محلی تأکید کند.

نتایج حاصل از سرمایه‌گذاری جهانی همچنین باید برای دستیابی به نتایج قوی و عادلانه در زمینه سازگاری – از جمله پشتیبانی فنی و انتقال فناوری – که تاب‌آوری جهانی را بهبود می‌بخشد، ظرفیت سازگاری ایجاد می‌کند، آسیب‌پذیری مردم و طبیعت را در برابر تغییرات اقلیمی کاهش می‌دهد، به تامین مالی سازگاری و اجرا می‌پردازد. شکاف ها و حمایت از آسیب پذیرترین کشورها و جوامع.

۳٫ ایجاد مؤسسات جدید برای رسیدگی به ضرر و زیان

ما در دوره ای هستیم ضرر و زیان، اصطلاحی است که در مذاکرات آب و هوایی سازمان ملل استفاده می شود که به پیامدهای تغییرات آب و هوایی فراتر از آنچه کشورها می توانند با آن سازگار شوند اشاره دارد. کشورهای در حال توسعه که کمترین سهم را در انتشار کربن دارند، اغلب بدون منابع مناسب برای محافظت از خود یا بهبودی از این حوادث شدید، بیشترین تأثیر را دارند.

پس از استقرار در COP25 شبکه سانتیاگو برای ضرر و زیان – که هدف آن ارائه کمک های فنی به کشورهای در حال توسعه است – و استقرار در COP27 با وجود یک صندوق اختصاصی و ترتیبات بودجه گسترده تر برای رسیدگی به ضرر و زیان، راه رسیدن به COP28 برای پیشبرد حمایت مالی برای کشورهای در حال توسعه که تحت تأثیر آسیب های شدید ناشی از تغییرات آب و هوایی قرار گرفته اند، حیاتی خواهد بود. چنین سیگنال هایی همبستگی و بازسازی اعتماد را هم بین کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه و هم در خود فرآیند مذاکره نشان می دهد. عدم توافق در مورد عناصر عملیاتی سازی صندوق در COP28 غیرقابل قبول است و برای همه کشورها و جوامع در خط مقدم ضرر خواهد بود.

توافق حاصل در COP28 باید تضمین مالی جدید، اضافی، قابل پیش‌بینی، در دسترس، کافی و سریع برای پاسخ به ضرر و زیان داشته باشد، شبکه سانتیاگو را از طریق انتخاب میزبان و اعضای هیئت مشورتی آن به طور کامل عملیاتی کند و به وضوح نشان دهد که چگونه شبکه سانتیاگو متناسب است. با یک صندوق اختصاصی و ترتیبات تأمین مالی گسترده تر (این می تواند شامل ایجاد شبکه سانتیاگو به عنوان بازوی فنی صندوق برای حمایت از نیازسنجی باشد.)

تعهدات مالی جدید که مبتنی بر اقلیم موجود و منابع مالی توسعه است و از آن حذف نمی شود بودجه سازگاری نیز ضروری هستند.

در نهایت، با توجه به نیاز به داده های اضافی در مورد تلفات و خسارات، COP28 باید از هیئت بین دولتی تغییرات آب و هوایی (IPCC) بخواهد تا گزارش ویژه ای در مورد خسارات و خسارات تحت سناریوهای مختلف گرمایش، از جمله هزینه های اقتصادی و اجتماعی ارائه کند. پایه شواهد ترکیبی که می تواند تصمیمات آتی را در مورد ضرر و زیان نشان دهد. این گزارش باید حداکثر تا COP30 ارائه شود.

۴٫ تامین مالی کافی برای پاسخگویی به نیازهای بحران آب و هوا

دستیابی به انتقال اجتماعی و اقتصادی به جهانی ۱٫۵ درجه سانتیگراد مستلزم بسیج فوری تریلیون ها دلار است. مطالعات هزینه را برآورد می کنند بین ۱٫۵ تریلیون دلار تا ۵٫۹ تریلیون دلار در سال تا سال ۲۰۳۰.

با وجود این تخمین به ظاهر ترسناک، IPCC نیز بیان می‌کند که در حال حاضر سرمایه و نقدینگی جهانی کافی برای پوشش این هزینه‌ها وجود دارد، اما این منابع مالی در حال حاضر به اشتباه تخصیص و هدایت شده است. برای مثال، کمیته دائمی امور مالی برآورد کرد از سال ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۰، ۸۹۲ میلیارد دلار در سطح جهان برای سرمایه گذاری در سوخت های فسیلی و ۴۵۰ میلیارد دلار برای یارانه سوخت های فسیلی هزینه شده است. در مقایسه، در سال ۲۰۲۰، در مجموع ۸۳٫۳ میلیارد دلار در اقلیم، تأمین مالی از کشورهای توسعه یافته به کشورهای در حال توسعه بسیج شد و تنها حدود یک سوم آن به اقدامات سازگاری اختصاص یافت.

کشورهای آسیب پذیر با بار مالی بسیار زیادی مواجه هستند، به ویژه برای سازگاری با دنیای در حال تغییر. برآورد می شود که نیازهای سازگاری به تنهایی برآورده شود تا سال ۲۰۳۰ تا ۳۰۰ میلیارد دلار و تا سال ۲۰۵۰ سالانه ۵۶۵ میلیارد دلار – و با هر درجه گرمایش بیشتر رشد خواهد کرد. به طور مشابه، نیازهای تلفات و خسارت تا حد برآورد شده است ۵۸۰ میلیارد دلار در سال تا سال ۲۰۳۰ و ۱٫۷ تریلیون دلار سالانه تا سال ۲۰۵۰. این بار مالی اضافی به سطوح بدهی بالای کشورهای آسیب‌پذیر می‌افزاید و تأمین منابع مالی دیگر برای توسعه و در غیر این صورت بهبود زندگی شهروندانشان را برای آنها دشوارتر می‌کند.

کشورهای توسعه یافته قبلاً نتوانسته اند به تعهد جمعی سالانه ۱۰۰ میلیارد دلاری که قرار بود در سال ۲۰۲۰ آغاز شود، برای حمایت از کشورهای در حال توسعه عمل کنند. کشورهای توسعه یافته باید این کسری را برطرف کنند و در COP28 با حداقل تعهد ۱۲۰ میلیارد دلاری در سال تا سال ۲۰۲۵ موافقت کنند و پس از آن اهداف مالی بلندپروازانه تری برای اقلیم داشته باشند. در نهایت، با توجه به این واقعیت که کشورهای در حال توسعه به ۱٫۵ تریلیون تا ۵٫۹ تریلیون دلار برای مبارزه با بحران آب و هوا نیاز دارند، کشورها باید برای دستیابی به بسیج تریلیون ها – به جای میلیاردها – در تامین مالی آب و هوا موافقت کنند.

چنین شناختی همچنین باید هدف مالی جدید آب و هوایی را که در سال ۲۰۲۴ مورد توافق قرار می گیرد، باشد. شامل یک بازه زمانی ۱۰ ساله (یعنی ۲۰۲۵ تا ۲۰۳۵) و مجدداً بر نقش محوری تأمین مالی عمومی و مبتنی بر کمک هزینه، به ویژه برای سازگاری و ضرر و زیان تأکید می کند.

در نهایت، به لطف رهبری مدافعانی مانند میا موتلی، نخست وزیر باربادوس، گفتگو برای اصلاحات سیستم مالی بین المللی به یک موضوع اصلی تبدیل شده است. COP28 باید خواهان اصلاحات جاه طلبانه توسط موسسات مالی بین المللی (بانک جهانی، صندوق بین المللی پول و غیره) باشد. توجه ویژه باید به افزایش بودجه عمومی، به ویژه مالیه امتیازی، رسیدگی به نابرابری در دسترسی به منابع مالی و کاهش موانع دسترسی داده شود.

اقدام فوری جانها را نجات خواهد داد

برای اینکه کشورها بالاخره جهان را در مسیری قرار دهند تا از خطرناک ترین تأثیرات تغییرات آب و هوایی جلوگیری کنند و از آسیب پذیرترین جوامع و جمعیت ها محافظت کنند، واضح است که در مدت کوتاهی باید کارهای زیادی انجام داد. اما اگرچه ممکن است دلهره آور به نظر برسد، هزینه انفعال بسیار بیشتر از هزینه عمل خواهد بود: کمیسیون جهانی سازگاری برآورد می کند که سرمایه گذاری ۱٫۸ تریلیون دلاری بین سال های ۲۰۲۰ تا ۲۰۳۰ می تواند ۷٫۱ تریلیون دلار در کل سود خالص ایجاد کند..

مسیر رسیدن به COP28 با لحظات حساسی هموار شده است که کنفرانس را برای موفقیت آماده می کند. از ماه مه ۲۰۲۳، G-7 در هیروشیما، ژاپن گرد هم می‌آید تا بیانیه‌ای را آماده کند که سیگنالی حیاتی در مورد جاه‌طلبی این کشورهای ثروتمند و پرتابش خواهد بود. سیگنال های مشابهی باید از اجلاس سران G-20 در سپتامبر سال جاری منتشر شود. از دیگر اجلاس‌های مهم می‌توان به اجلاس سران برای یک پیمان مالی جهانی جدید در ماه ژوئن، که برای اصلاحات سیستم مالی بین‌المللی ضروری است، و نشست جاه‌طلبی اقلیمی دبیرکل سازمان ملل متحد در سپتامبر، که باید شامل تعهد به سطوح بی‌سابقه اقدامات اقلیمی باشد، اشاره کرد. یک جلسه تعهد برای تامین مالی ضرر و زیان برای حفظ حرکت خروجی COP27 در امور مالی برای رسیدگی به ضرر و زیان.

هر چه کشورها زودتر تعهدات اقلیمی خود را افزایش دهند (و با اقدام عمل کنند)، دستیابی به این تعهدات آسان‌تر خواهد بود و جان‌های بیشتری را نجات خواهند داد. آینده ای امن تر و عادلانه تر امکان پذیر است – اما ما باید از هم اکنون شروع کنیم.

این مقاله در ابتدا در WRI’s Insights ظاهر شد.

ناتی ورشو رهبری کنسرسیوم ACT2025 است و یک همکار تحقیقاتی برای برنامه آب و هوا که از تیم اقدام بین المللی WRI در زمینه آب و هوا حمایت می کند.

ماریا لموس گونزالس Associate II است برای برنامه آب و هوا که از تیم اقدام بین المللی آب و هوا WRI حمایت می کند.

عاشق تانگاتا یکی از همکاران تیم بین المللی اقدام اقلیمی است که به طور خاص با کنسرسیوم ACT2025 کار می کند.

پرتی بانداری مشاور ارشد در مرکز برنامه و امور مالی WRI است.

مولی برگن مدیر ارتباطات برای برنامه آب و هوا WRI است.