چند آخر هفته پیش، به خانه آمدم و یک پاکت صورتی روی بالش پیدا کردم که کارتی از شوهرم در دست داشت: “اولین روز مادر شما را تبریک می گویم!”

خبر آمدن نوزاد ما در سپتامبر خیلی سریعتر از آنچه برنامه ریزی کرده بودیم بعد از عروسی ما منتشر شد، و از آن زمان، ما در حال بحث در مورد این هستیم که این موضوع برای ریتم زندگی خانوادگی ما چه معنایی دارد. البته، در مورد نزدیک شدن به تغییر زندگی، نگرانی هایی وجود داشت، اما در بیشتر موارد، تجربه گذشته من به عنوان پرستار و ناظر برای بسیاری از دوستانی که مادر شده اند، به من دید خوبی در مورد آنچه که باید انتظار داشته باشم و فرصتی برای تأمل و تأمل به من داد. در مورد نوع الگوی زندگی خانوادگی که امیدوارم به عنوان یک مادر ایجاد کنم.

همچنین ایجاد شده است فرصتی برای من که به شهرم متفاوت نگاه کنم، این بار نه فقط به عنوان یک زن و یک دوچرخه سوار یا عابر پیاده، بلکه به عنوان یک مادر. من از قبل دارم تصور می کنم که حرکت در محیط ساخته شده با کودکی که به پشتم بسته شده یا در کالسکه ای که هل می دهم چه معنایی دارد. این موضوع هیجان زیادی را به همراه دارد، اما همچنین باعث می‌شود من نسبت به معاوضه‌های تعبیه‌شده در الگوهای مختلف طراحی شهر، خیابان و محله حساس‌تر شوم، معاوضه‌هایی که نمی‌توانم بگویم در مورد آنها هیجان‌زده هستم.

معاوضه شماره ۱: فضای شخصی بیشتر در مقابل نزدیکی

همانطور که ما برای نوزاد خود آماده می شویم، یکی از بزرگترین موضوعات بحث این است که آیا باید از آن خارج شویم یا نه آپارتمان گاراژ یک خوابه ما به خانه یا آپارتمان با اتاق دوم. من از نزدیک میل به فضا را با رشد خانواده و تمایل به سایر امکانات، مانند حیاط خلوت شخصی، درک می کنم. چنین ویژگی‌های طراحی در محله‌های حومه شهر به شدت برجسته هستند و برخی از مزایای برتر زندگی در بافت‌های حومه یا روستایی را نشان می‌دهند.

برای من، تنها نیاز به فضای بیشتر نیست که مرا به جستجوی یک خانه جدید وادار می کند، بلکه میل به نزدیکتر شدن به امکاناتی است که به صورت روزانه و هفتگی به آن نیاز داریم. اگر بخواهیم در محله کنونی خود بمانیم، نمی‌توانم به خواربارفروشی، کافی شاپ، یا زمین بازی بدون رفت و آمد ماشینی دست و پا گیر دسترسی داشته باشم. به لطف استانداردسازی منطقه‌بندی که از وجود کسب‌وکارها در محله‌ها جلوگیری می‌کند، این امر در اکثر محله‌های آمریکا کاملاً استاندارد است و این الگوی توسعه می‌تواند زندگی را برای مادران بسیار پرهزینه کند.

شهرهای ما با پراکنده کردن خانه‌ها، مغازه‌ها و مشاغل دورتر و دورتر از یکدیگر و نیاز به استفاده از خودرو، اساساً خانواده‌ها را مجبور می‌کنند تا زمان زیادی را صرف کنند، صرفنظر از پول بنزین، فقط برای انجام ابتدایی‌ترین مصائب زندگی عادی. . مطابق با “مادران مسافت پیموده شده بالاگزارش ۲۰۱۴ توسط پروژه سیاست حمل و نقل سطحی، آمریکایی ها در سال ۱۹۹۵ ۸۸ درصد بیشتر از سال ۱۹۶۹ برای انجام وظایف و ۱۳۷ درصد بیشتر برای رویدادها و وظایف اجتماعی رانندگی می کردند. نویسندگان می نویسند: «بیشتر این کار توسط زنان انجام می شود. “و در مناطقی اتفاق می افتد که فروشگاه ها به طور گسترده پراکنده هستند و اغلب از بخش های مسکونی یا پارک های اداری دور هستند. به همین دلیل، زنان سفرهای بیشتری انجام می دهند و مایل های بیشتری را طی می کنند. روشی که ما جوامع خود را ساخته‌ایم به معنای واقعی کلمه به مادران کمک می‌کند.»

فکر کردن به این که اگر مشاغل ضروری تری در نزدیکی خانه قرار می گرفتند، فکر کردن به این موضوع که مادران می توانند با چند ساعت اضافی در هفته چه کاری انجام دهند، دشوار نیست. زمان صرفه‌جویی شده از پیاده‌روی می‌تواند به راه‌اندازی یک کسب‌وکار کوچک، شرکت در برنامه‌های مدنی محلی، مطالعه و ورزش، یا صرف وقت بیشتر با فرزندانشان اختصاص یابد. اما نه تنها زمان از دست رفته نشان دهنده فرصت های از دست رفته است. همچنین نشان دهنده از دست دادن آزادی خانواده ها برای طراحی زندگی مطابق با ارزش های خود است.

معاوضه شماره ۲: حریم خصوصی در مقابل ارتباط اجتماعی

یکی از چیزهایی که از زندگی با خانواده ها آموخته ام این است که تربیت فرزندان بسیار آسان تر است، زمانی که دسترسی دائمی به کمک وجود داشته باشد، چه از طرف دیگر والدین، همسایه ها یا دوستان مجرد. دسترسی به این نوع کمک، پتانسیل ایجاد یک «دینامیک دهکده» عمیقاً مغذی برای مادران، مشابه آنچه در بسیاری از فرهنگ‌های بومی وجود دارد، دارد. اما در شرایط متوسط ​​آمریکای شمالی ما، یافتن این پویایی اگر غیرممکن نباشد، نادر است.

طراحی ماشین محور علاوه بر اینکه والدین را مجبور می‌کند زمان بیشتری را در رفت‌وآمد با ماشین صرف کنند، افراد را از هم دور می‌کند و ایجاد روابط اجتماعی را سخت‌تر می‌کند. در یک نظرسنجی از ۱۱۰۰۰ مادر که در اوایل امسال انجام شد، مادرانه دریافتند که ۵۶ درصد از مادران گزارش دادند که به کمک های غیر خانوادگی یا بدون دستمزد دسترسی ندارند. برای آنها مادر شدن یک امر کاملاً فردی است که اغلب منجر به فرسودگی شغلی می شود. زیاد مادران به این عدم حمایت پاسخ می دهند با ایجاد گروه‌های پشتیبانی آنلاین، راه‌اندازی باشگاه‌های کتاب، راه‌اندازی پادکست‌ها یا میزبانی رویدادهایی برای مادران در کلیساهایشان.

این تلاش‌ها برای کاهش تنهایی والدین بدون شک مفید هستند، اما تجربیات من از زندگی با خانواده‌های پرمشغله به من آموخته است که چیزهای کمی به اندازه محاصره شدن در یک بافت اجتماعی از کمک‌های نزدیک و قابل اعتماد برای والدین آرامش می‌آورند. مسکن تک‌خانواری می‌تواند برای حفظ حریم خصوصی و محافظت از خانواده‌ها در برابر سروصدا مفید باشد. روشی که ما در نزدیک به ۱۰۰ سال گذشته انجام داده‌ایم، ساخت و نگهداری انواع پارچه‌های حمایتی مورد نیاز مادران را نیز بسیار دشوار می‌کند..

معاوضه شماره ۳: راحتی خودروها در مقابل خیابان های امن

اگرچه من همیشه به دوچرخه سواری، پیاده روی و استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی در صورت امکان تعصب دارم، اما می دانم که بدون شک ماشین ها زندگی را برای بسیاری از خانواده ها آسان تر می کند. با توجه به چیدمان شهرهای ما، غلبه بر راحتی، حریم خصوصی و بهبود احساس ایمنی ناشی از استفاده از خودرو کار سختی است.

با این حال، تصمیم جامعه ما برای سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های خودرو محور بر سایر وسایل حمل‌ونقل هزینه بالایی را متوجه والدین می‌کند، نه تنها از نظر زمان صرف شده برای رفت‌وآمد، بلکه از نظر ایمنی. تاکید در مدل فعلی طراحی خیابان ما بر جریان، سرعت و کارایی اغلب به معنای حذف ویژگی‌های طراحی است که خیابان‌ها را برای والدین و/یا کودکان ایمن‌تر می‌کند.

به عنوان مثال، در محله کنونی ما، هیچ پیاده‌رویی وجود ندارد که بخشی از خیابان ما را به خیابان‌های مسکونی دیگر متصل کند. اگر بخواهم با یک نوزاد در کالسکه راه بروم، باید برای فضا با ماشین هایی که با سرعت ۴۰ تا ۵۰ مایل در ساعت حرکت می کنند رقابت کنم. پیمایش در فضاهای مختلط مانند پارکینگ ها، محوطه دانشگاهی که شوهرم در آن کار می کند، یا حتی خیابان های مرکز شهر در آخر هفته ها نیز بدون خطر نخواهد بود: همه این فضاها نیاز به مذاکره مداوم با وسایل نقلیه عظیم دارند، زمانی که بچه های کوچک بسیار ترسناک تر هستند. گرفتار.

بنابراین بله، در حالی که پشت فرمان هستم، ممکن است از خیابان‌هایی قدردانی کنم که بردن بچه‌هایم از نقطه A به نقطه B را آسان‌تر می‌کنند، وقتی به تصویر بزرگ نگاه می‌کنیم، ارزش این را دارد که بپرسیم آیا جاده‌های سازگار با رانندگی واقعاً یک سود خالص هستند.

یک باینری کاذب

با توجه به بسیاری از کودکان در بسیاری از آپارتمان‌های نیویورک، می‌دانم که راه‌اندازی تک‌خانواده، حیاط شخصی بسیاری از محله‌های حومه شهر و همچنین مینی‌ون مزایایی دارد. مشکل من خیلی با خود این مصنوعات نیست، بلکه مشکل من با جامعه ای است که ایجاد کرده ایم که در آن خانواده ها باید بین زندگی گسترده، تک خانواده یا زندگی یکی را انتخاب کنند. زندگی متراکم شهری، گویی گزینه سومی وجود ندارد.

اما از نظر تاریخی، این یک باینری نادرست است. از نظر تاریخی، زمانی بسیاری از شهرهای ما دارای حومه تراموا بودند، محله‌ای ترکیبی که در آن خانه‌های تک‌خانواده‌ای با حیاط در فاصله‌ای چند قدمی از مراکز تجاری قرار داشتند که شامل کسب‌وکارهای معمولی بود که خانواده‌ها به طور منظم از آن استفاده می‌کردند، و با ماشین‌های خیابانی سرویس می‌شدند. که محله ها را به هم متصل می کرد. این حومه تراموا بهترین‌های هر دو دنیا را فراهم می‌کرد: هم راحتی داشتن خانه، حیاط، و شاید حتی یک ماشین با راحتی داشتن مشاغل محلی و حمل‌ونقل عمومی در فاصله چند قدمی.

با بازگشت به مدل توسعه حومه تراموا می توان به دوتایی زندگی شهری یا حومه شهر پرداخت. اگر کسب‌وکارهای کوچک بیشتری در محله‌ها همراه با خیابان‌های ایمن برای دوچرخه‌سواری یا پیاده‌روی کودک داشتیم، مادران (و خانواده‌ها به طور کلی) زمان بیشتری در اختیار داشتند، گزینه‌های بیشتری برای شرکت در زندگی عمومی خارج از خانه، پول بیشتر. خرج کردن یا پس انداز کردن، و آزادی بیشتر برای ترتیب دادن ریتم های سفارشی بیشتر زندگی که متناسب با نیازهای در حال تکامل آنها باشد.

منبع:
۱- shahrsaz.ir , 3 معاوضه ای که والدین در حومه شهر زندگی می کنند در مقابل. شهرها
,۲۰۲۳-۰۵-۳۰ ۱۵:۰۰:۰۰
۲- https://www.strongtowns.org/journal/2023/5/30/3-trade-offs-parents-make-living-in-suburbs-vs-cities