خلاصه

این تحقیق توسعه و طراحی یکپارچه فضای باز – بدون مهر و موم – را در حاشیه روستایی-شهری بروکسل، بلژیک مورد مطالعه قرار داد. در محیط فضایی ترکیبی معاصر، یکپارچگی به طور فزاینده ای پیش نیاز توسعه کیفی در نظر گرفته می شود. اگرچه ممکن است امروزه مد روز به نظر برسد که یک طرح یا پروژه را “یکپارچه” بنامیم، اما وجود این مفهوم در تئوری برنامه ریزی سیگنال های موجود در آنجا بیش از چیزی است که به چشم می آید. با این حال، این مفهوم تنها در حد محدودی از دیدگاه نظری مورد بررسی قرار گرفته است. بنابراین هدف تحقیق ارائه شده در اینجا کمک به گسترش دانش در مورد این مفهوم بود. برای درک کامل مفهوم ادغام، حداقل سه جنبه باید در نظر گرفته شود: معنای ادغام، چرایی (یا چه زمانی) از آن استفاده می شود، و چگونه می توان آن را ایجاد کرد یا می تواند ایجاد شود. بنابراین، این پایان نامه به چیستی، چرایی و چگونگی ادغام در توسعه فضایی می پردازد.

تمرکز تجربی بر روی فضاهای باز در حاشیه به دو دلیل اصلی قرار گرفت: اول، از آنجایی که فراخوان ها برای یکپارچگی به ویژه در این محیط ها در خط مقدم توسعه طنین انداز است. و دوم به این دلیل که توجه به فضاهای باز به عنوان دارایی های حیاتی و استراتژیک برای مقابله با طیف گسترده ای از چالش های زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی در حال افزایش است. حاشیه در اینجا به عنوان منطقه انتقال ترکیبی بین مناطق شهری متراکم و مناطق روستایی بیشتر تعریف می شود. فضاهای باز در چنین بافت حاشیه ای اغلب با یک مشکل توسعه چند لایه مواجه می شوند که ناشی از موقعیت آنها در بین موجودیت های فضایی، سیاست ها و کاربری های کاربردی است. آنها نه تنها به معنای واقعی کلمه در حاشیه هستند، به دلیل قرار گرفتن آنها در لبه یک هسته شهری متراکم، بلکه از نظر استعاری نیز در مورد ادراک، ارزش گذاری و توجه به سیاست نیز هستند. در نتیجه این زمینه، ادغام اغلب نامیده می شود.

همچنین در دهه های اخیر توجه به طراحی فضایی به عنوان وسیله ارتباطی رو به افزایش بوده است. نقش های دیزاین از ارائه یک تصویر روشن یا طرح اصلی از آینده “یک و تنها” به سمت رسانه ای برای کشف چالش ها، برای برانگیختن و فعال کردن بحث ها، برای برقراری ارتباط با طیف وسیعی از بازیگران، برای تحقیق در مورد گزینه ها و گزینه های مختلف تغییر کرده است. برای ایجاد اجماع و غیره. پس از بسیج شدن در پروژه های نوسازی شهری در مراکز شهری یا کمربند قرن ۱۹، اخیراً، حاشیه قرن بیستم به طور فزاینده ای حوزه عمل طراحی شده است.

بر اساس این تنظیم مسئله، این فرضیه مطرح شد که (۱) طراحی فضایی به عنوان یک رسانه خلاق در ایجاد اشکال خاصی از یکپارچگی نقش دارد، و (۲) رویکردهای طراحی و برنامه ریزی که از “باز” ​​شروع می شود نه از “شهری”. '، ظرفیت بیشتری برای دستیابی به ” جام مقدس” ادغام دارند.

این تحقیق نشان داد که یکپارچگی چندوجهی است و همیشه باید با چیز دیگری مرتبط باشد، یعنی چیزی که در حال ادغام است. در چارچوب توسعه فضایی، یکپارچگی می تواند یک هدف، یک فرآیند و هم یک محصول باشد. به موضوعات اساسی و/یا فرآیند توسعه اشاره می‌کند، که نشان‌دهنده پیوند عناصر فضایی، اجتماعی یا نهادی، یا ترکیبی از آنهاست. هدف یک کنش یکپارچه معمولاً این است که چنین عناصری را در یک کل منسجم و کیفی، یک راه حل فضایی یا طراحی گرد هم آورد. این تحقیق اهداف و دلایل متعددی را برای فراخوانی ادغام یافت. انگیزه ها عمدتاً در سه دسته قرار می گیرند: ضرورت، ارزش افزوده، و اخلاق و ارزش ها. در حالت ایده آل، ادغام تفاوت های مشخصه متغیرهای ترکیبی را پاک نمی کند. با این حال هنوز هم دلالت بر انتخابی بودن دارد. بنابراین ایجاد یکپارچگی واقعی کار آسانی نیست و تضمینی برای کیفیت نیست. سوالات روشن کننده، مانند ادغام چه کسی است؟ دستور کار استراتژیک پشت این مفهوم چیست؟ و چرا از ادغام استفاده می شود؟ برای اجتناب از یک اقدام یکپارچه که صرفاً اجماع پساسیاسی است، بسیار مهم هستند.

در مرحله بعدی، بیشتر روشن شد که چرا تلاش برای ادغام امروز در مورد کلان بروکسل ظاهر می شود. تجزیه و تحلیل تغییر روابط شهری-باز در طول تاریخ توسعه بروکسل درک بهتری از پیچیدگی فضایی، نهادی و اجتماعی-فرهنگی حاشیه معاصر را امکان پذیر کرده است که منجر به درخواست های فراوان برای توسعه یکپارچه می شود. در تلاش برای اثبات این فرضیه، پژوهش علاوه بر این، پروژه توسعه زمین “فلات مورسل” را در حاشیه شمال شرقی بروکسل بررسی کرد و یک کارگاه طراحی تخصصی در فضای باز در حاشیه بروکسل ترتیب داد. مورد مورسل نگاهی به نقش های نسبت داده شده به طراحی فضایی با امکان ایجاد (اشکال خاصی از) یکپارچگی را امکان پذیر کرد. پس از آن، طراحی به عنوان روشی برای ارائه دیدگاهی متفاوت به شرکت کنندگان در کارگاه مورد استفاده قرار گرفت، استدلال از فضای باز و نه شهری. هدف از جمله بررسی این موضوع بود که تا چه حد چنین دیدگاه متفاوتی که از طریق طراحی به کار گرفته شد، به ایجاد یکپارچگی کمک کرد.

با توجه به تحقیقات کیفی و تجربی شامل کارگاه‌های طراحی، تحلیل منظر و فضایی، تاریخ شهرنشینی و بسیاری از روش‌های دیگر در بافت بسیار پیچیده حاشیه بروکسل، «اثبات» این فرضیه ممکن نبود. با این وجود، این تحقیق سرنخ‌های مهمی را در مورد اینکه چگونه تحقیقات طراحی در فضای باز می‌تواند با موفقیت در فرآیندهای سیاست‌گذاری فضایی با ایجاد تضادها صریح و بصری بسیج شود، ارائه کرد. علاوه بر این، اهمیت و قدرت ابزار “توسعه زمین” برای برنامه ریزی فضای باز را کشف کرد.