خلاصه

بخش ساختمان اکنون به مرحله ای رسیده است که قوانین و شیوه های پایداری متعددی در تلاش برای کاهش انتشار کربن مرتبط با محیط ساخته شده معرفی و اجرا شده است. در حالی که این تلاش‌ها در تغییر صنعت به سمت شیوه‌های پایدارتر موفقیت‌آمیز بوده است، اما موفقیت محدودی در کاهش مصرف کل انرژی و انتشار کربن در این بخش داشته‌اند. این مقاله به این موضوع می پردازد که چگونه هدف مورد نظر معماری به این کمبود کمک کرده است، و چگونه مانع از مزایای بالقوه زیست محیطی فناوری های نوظهور ساختمانی شده است. استدلال می‌شود که اگر روش اساسی طراحی ساختمان‌ها بدون تغییر باقی بماند، احتمالاً اهداف کاهش انتشار کربن برآورده نخواهد شد و افزایش این انتشارات رخ خواهد داد. این مقاله همچنین بینش هایی را در مورد چگونگی کاهش این کاستی ها ارائه می دهد تا اطمینان حاصل شود که محیط های ساخته شده در آینده با استفاده از مفاهیم واقعاً پایدار به عنوان مبنای آنها ایجاد و ایجاد می شوند.