در سراسر کشور، شهرها در تلاشند تا جلوی رشد را بگیرند بحران مسکن از طریق مشوق‌های توسعه‌دهنده و تلاش‌های تغییر منطقه که تولید مسکن را تشویق می‌کند. اما دانیل دنویر و یونا فریمارک می نویسند که «اثرات معمولی از پهنه بندی نسبتاً متواضع هستند، به خصوص در کوتاه مدت. دنویر و فریمارک در نوشتن در اسلیت استدلال می‌کنند که شاید سیاست‌گذاران باید به دنبال «یک راه‌حل واضح اما طولانی تابو باشند: ساختن جدید». اقامتگاه همگانی“

مفهوم مسکن عمومی در بسیاری از شهرهای ایالات متحده به دلیل سیاست‌های نادرست (یا تبعیض‌آمیز آشکار) و پروژه‌های کم منابعی که نتوانستند نیازهای ساکنانشان را برآورده کنند، شهرت بدنام پیدا کرد. اما به گفته نویسندگان، این در حال تغییر است.

معمولاً فقط برای افراد بسیار فقیر تصور می شود، مسکن با بودجه دولتی و مالکیت عمومی – که گاهی مسکن اجتماعی نامیده می شود – تضمین می کند. مسکن ارزان قیمت با افزودن به عرضه مسکن ملی و ارائه فرصت‌های جدید برای محله‌های پرجنب‌وجوش و با درآمد مختلط، برای افراد در محدوده‌های درآمدی متفاوت است.

نویسندگان به پیشنهادهایی اشاره می کنند که مدل جدیدی را برای مسکن عمومی ایجاد می کند که از جهات کلیدی با مدل های گذشته متفاوت است. “اول، تا حد زیادی در سطح ایالتی و محلی تامین مالی خواهد شد. دوم، مسکن نه تنها برای افراد بسیار فقیر، بلکه برای بخش وسیعی از ساکنان در نظر گرفته شده است، که می تواند یارانه عمومی را برای تامین مالی ساخت و ساز بیشتر تحسین کند.

یکی از نمونه های ایالات متحده در شهرستان مونتگومری، مریلند وجود دارد، جایی که «کمیسیون فرصت های مسکن بی سر و صدا برنامه ای را برای ساخت مسکن عمومی با درآمد مختلط که از سیستم تأمین مالی متقابل یارانه استفاده می کند، آغاز کرد: اجاره های بازار که توسط مستاجران ثروتمندتر برای یارانه دادن به واحدهای مقرون به صرفه در منطقه پرداخت می شود. همان ساختمان.» و نویسندگان ادعا می کنند که یارانه مسکن عمومی یکی از بهترین استفاده ها از بودجه دولتی است. با ایجاد شغل در ساخت و ساز، توسعه مسکن عمومی به عنوان یک محرک ضد چرخه ای عمل می کند و اشتغال را در یک بخش مهم با اثرات چند برابری قابل توجهی در کل اقتصاد تقویت می کند.