کیتلین راگر پس از تجربه‌ای دلسردکننده در یک وبینار که ظاهراً بر مرکز شهر واشنگتن، دی سی برای بهبود اقتصادی پس از همه‌گیری متمرکز بود، نیاز به سرمایه‌گذاری چندوجهی و چندوجهی‌تر در منطقه را در قطعه‌ای برای واشنگتن بزرگ برجسته می‌کند.

برای راگر، “بازیابی مرکز شهر خیلی بیشتر از رانندگان نیاز دارد: یکی از اجزای اصلی این است که رفتن به مرکز شهر بدون ماشین آسان شود.” اما برخورد تحقیر آمیز مسئولان منطقه و پروژه های ترانزیت با تاخیر نشان دهنده عدم تمایل به تعامل با کاربران حمل و نقل، عابران پیاده و دوچرخه سواران است و گزینه های حمل و نقل را مطابق با نیازهای آنها تامین می کند.

به‌علاوه، نشان‌دهنده شکست کلی در درگیر شدن با نیازهای والدین، افراد مسن، افراد ناتوان و سایر گروه‌ها است. «انتخاب‌هایی که اکنون می‌گیریم – از یارانه‌های کارفرمایان برای پارکینگ اما نه حمل‌ونقل، تا ساخت جاده‌های چند خطی که عبور از آن‌ها برای افراد جوان، پیر و معلولان ترسناک است، تا اصرار بر کار حضوری تمام‌وقت، تعیین‌کننده خواهد بود. چه کسی شرکت می کند.»

راگر خاطرنشان می‌کند که عناصر کلیدی یک بهبود موفق پس از همه‌گیری لزوماً با چیزهایی که مردم برای دهه‌ها از آن حمایت می‌کردند تفاوت چندانی ندارد: «کارهایی که باید انجام داد، فضای عمومی، اتاق برای پیاده‌روها، دوچرخه‌ها و حمل و نقل، هوا و صدای خوب. کیفیت، هنر عمومی – برخلاف فضای ماشین‌ها.»

این منطقه قبلاً اهدافی برای کاهش رانندگی، کاهش انتشار کربن و تشویق بیشتر محله‌های با کاربری مختلط دارد، اما انتخاب‌های سیاستی باید از این اهداف حمایت کنند. راگر می‌نویسد: «کارگران تنها افرادی نیستند که می‌توانند فعالیت‌های ارزشمند و حتی سودآور ایجاد کنند. مرکز شهر باید برای همه قابل دسترس، امن و جذاب باشد، نه فقط کارگران یقه سفید.