به نظر می رسد که توسعه اخیر یک حوزه بین رشته ای تأمل در مورد و حول آن عوام، فاصله قابل توجهی را در زمینه معماری در رابطه با فرهنگ رشته ای پیش از آن در نظر گرفته است. این مقاله از قهرمانان این حوزه نوظهور دعوت می کند تا شدت و دلایل چنین مقاومتی را بررسی کنند. بر اساس قرائتی متقابل از مشارکت‌های اصلی رشته‌ای و فرارشته‌ای به موضوع، قصد دارد شکاف بحث‌برانگیز بین ارزش‌های معماری و پارادایم تازه‌شده با الهام از مشترکات را ارزیابی کند. این شرایط جدید که بین «یا علاوه بر «تضاد «عمومی» و «خصوصی» سنتی پدیدار می‌شود، می‌تواند به‌عنوان مجموعه‌ای از گزینه‌ها و همچنین به‌عنوان منبعی از تداوم‌های اساسی در نظر گرفته شود. با تلاقی ارزش های مشترک با ارزش های معماری، اهداف پیشنهادی دوگانه است. اولاً، چنین مکاتباتی می‌تواند با رویارویی با مفاهیم و واژه‌ها، تجدید معنایی بارور در زبان معماری ایجاد کند. ثانیاً، همچنین می‌تواند با شفاف‌سازی چندین تخصیص، در این مورد، در حوزه معماری، مرحله مفیدی در توسعه دیدگاه‌های انتقادی درباره این جنبش اخیر و گسترش آن در علوم انسانی باشد. در مواجهه با حیات موضوع، نگرش‌های پژوهشی شناسایی‌شده در بحث معماری کنونی به‌عنوان پیش‌نیاز برای توسعه تفکر معماری در مورد آنچه می‌تواند مشترکات را گرد هم آورد، با در نظر گرفتن ماهیت چند جهته، مبهم یا حتی متناقض آنها ظاهر می‌شود.