اندرو مک کارتی با اشاره به عبارتی که اغلب به سنت آگوستین نسبت داده می شود، «solvitur ambulando»، در مقاله ای مهمان برای نیویورک تایمز، فضیلت های راه رفتن را به عنوان راهی برای تغذیه بدن و ذهن توضیح می دهد. برای مک کارتی، «پیاده‌روی روحیه‌ها را به‌گونه‌ای تقویت می‌کند که واقعی و سودمند به نظر برسد. احساس مالکیت می کند. و راه رفتن، مانند یک شریک سخاوتمند، بیش از نیمه راه ما را ملاقات می کند.»

مک کارتی شهرت راه رفتن را به عنوان یک محرک خلاق بیان می کند. “حتی فردریش نیچه قاطعانه بدبین مجبور شد آن را برای یک غواصی خوب رها کند، زمانی که اجازه داد، “همه افکار واقعا عالی هنگام راه رفتن تصور می شوند.” مک کارتی پس از سوار شدن به Camino de Santiago در اسپانیا، لذت راه رفتن را برای خودش کشف کرد. بعد از سفر، «به جای اینکه پیاده‌روی را به‌عنوان آهسته‌ترین راه برای رسیدن به جایی ببینم، آن را نه تنها وسیله‌ای برای رسیدن به هدف، بلکه خود رویداد می‌دانم».

ربکا سولنیت، نویسنده، اشاره کرد که راه رفتن «نحوه اندازه گیری بدن خود در برابر زمین است». و از طریق چنین ارتباط جسمانی، راه رفتن با بازگرداندن ما از نظر عاطفی، حتی از نظر معنوی، به خانه خودمان هدیه می دهد.

در حالی که سرانجام بهار از یک زمستان طولانی بیرون می‌آید، مک کارتی خواننده را ترغیب می‌کند که «بند ببندد» و مزایای یک پیاده‌روی ساده را تجربه کند. مک کارتی می پرسد: “آیا تا به حال کسی از راه رفتن در طبیعت برای یک ساعت بیرون آمده و از وضعیت بهبود یافته خود پشیمان شده است؟”