وولف بین کسانی که بازگشت سنتی به محل اقامت اداری-مسکن مبتنی بر رفت و آمد را متصور هستند و دیگرانی که اصرار دارند که مراکز شهر باید در هدف خود تجدید نظر کنند و فضاهای کم استفاده را برای جذب افراد بیشتر بازطراحی کنند، تمایز قائل می شود. او ده نشانه از فرآیندهای در حال انجام را فهرست می کند که نشان دهنده بهبود و بازسازی مداوم یک شهر است.

او پیشنهاد می‌کند که این پست‌های راهنما، با پشتوانه نمونه‌های دنیای واقعی، ممکن است یک نقشه راه برای الهام بخشیدن به تجدید حیات ارائه دهند:

• مداخلات نوآورانه توسط دولت، موسسات غیرانتفاعی و بخش خصوصی.
• فضاهای با کاربری مختلط، موقت و دائمی.
• تشویق بیان هنری
• یارانه های جامعه
• تضمین ایمنی.
• در آغوش گرفتن خلاقیت و رنگ ها.
• تقویت صداها و رایحه های خیابانی.
• تشویق به مشارکت کودکان
• برجسته کردن مناظر دیدنی
• ایجاد طرز فکر “مکان هایی که ارزش بازدید دارند”.