اگر تا به حال با گروهی از هم اتاقی‌هایتان زندگی کرده‌اید، ممکن است این ترتیب از نظر فنی در شهر شما غیرقانونی بوده باشد. همانطور که مایکل واترز در آتلانتیک می‌نویسد، بسیاری از مناطق ایالات متحده محدودیت‌هایی برای کتاب‌ها دارند که زندگی زیر یک سقف را محدود می‌کند. با این حال، خانواده معمولی مبتنی بر «خانواده هسته‌ای» به سرعت در حال ناپدید شدن است، به طوری که در سال ۲۰۲۰ تنها ۱۹ درصد از خانواده‌های آمریکایی متشکل از زوج‌های متاهل دارای فرزند هستند که نسبت به ۴۴ درصد در سال ۱۹۶۵ کاهش یافته است.

واترز فاش می‌کند که «یک مطالعه در سال گذشته نشان داد که ۲۳ منطقه از ۳۰ منطقه بزرگ متروی آمریکا، محدودیت‌هایی را برای گروه‌هایی که می‌توانند خانه‌ای برای یک خانواده بخرند یا اجاره کنند، اعمال می‌کنند.» و «اگرچه برخی مکان‌ها به «افراد غیرمرتبط» اضافی (معمولاً دو تا پنج نفر) اجازه می‌دهند زیر یک سقف زندگی کنند، برخی دیگر اصلاً اجازه نمی‌دهند.»

این قوانین، که به طور تصادفی اجرا می شوند، می توانند عواقب جدی داشته باشند. «در سال ۲۰۱۶، شهر ولکات، کانکتیکات، اجازه افتتاح یک خانه گروهی برای افراد دارای معلولیت را نداد. یکی از ساکنان بار هاربر، مین، برای توسعه یک خانه برای کارگران فصلی مبارزه کرد (سال گذشته، ساکن این پرونده را باخت). این قوانین حتی زوج‌های مجرد دارای فرزند را تحت تأثیر قرار داده است و در برخی مکان‌ها به طور نامتناسبی بر خانواده‌های مهاجر چند نسلی یا گروه‌های اقلیت هدف تأثیر می‌گذارد. در سال ۱۹۷۶، گروس پوینت، میشیگان، ممنوعیت خود را برای زندگی مشترک افراد نامرتبط به کار گرفت تا به یک جفت مرد – که طبق گزارش های مطبوعاتی حاکی از همجنس گرا بودن آنها بود، دستور دهد. [historian Kate Redburn]- از خانه آنها.

واترز نتیجه گیری می کند: «در بحبوحه بحران مسکن، اصلاً چرا ترتیبات زندگی را به هر نوع خانواده محدود کنیم؟» به طور گسترده تر، چرا خانواده یا روابط باید به طور قانونی تعریف شوند؟