استیفای حق شهر یعنی بازپس گیری شهر به عنوان عوام. در چنین چشم‌اندازی، شهر هم به حوزه شیوه‌های مشترک شهری تبدیل می‌شود و هم یکی از مهم‌ترین عوامل شکل‌دهنده آن‌ها. برای اینکه در این مسیر پیش برویم، باید قدرت خلاقیت جمعی و همچنین به اشتراک گذاری دانش تخصصی را بازیابیم. در جوامع سرمایه داری نئولیبرال امروزی، بازیگران مختلف و همچنین متخصصان منحرف، فضاهایی را متصور، پیشنهاد و اجرا می کنند که از ضرورت ها و اولویت های منطق حاکم فاصله دارد. آیا می توانیم در مورد اجراهای معماری مخالف صحبت کنیم؟ و آیا چنین نمایش هایی می تواند به تولید فضاهای مشترک، فضاهایی که مشارکت شهروندان و اشکال خودگردانی را تأیید می کند، کمک کند؟ این مقاله با استفاده از نمونه هایی از اروپا و آمریکای لاتین که از طریق تحقیقات میدانی گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است، اشتراک شهری را به عنوان یک فرآیند بالقوه رهایی بخش بررسی می کند.