این مقاله به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه جشنواره‌های معماری زمانی که آثاری در مقیاس ۱:۱ که فضاهای عمومی شهر را باز می‌کنند، به عنوان مکان مشترک عمل می‌کنند. با آگاهی از یک موضع گسترده مارکسیستی در مطالعات شهری و جغرافیای انتقادی، به دو «تظاهرات زنده» متوالی کشاورزی شهری می‌پردازد که در سایت‌های صنعتی بلااستفاده در نسخه‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۵ شهرسازی/معماری شنژن (Bi-City Biennale) ساخته شده‌اند. UABB). تماس گرفت مزرعه ارزش و زمین های شناورآنها نه تنها چگونگی جدایی ناپذیر بودن موضوعات عدالت اجتماعی از پایداری اکولوژیکی را آشکار کردند، بلکه نشان دادند که چگونه ماهیت تکرار شونده چنین جشنواره هایی می تواند روحیه مشترکی را ایجاد کند، جایی که اشتراک به عنوان یک رویه یا فرآیند اجتماعی دائماً بازسازی شده تعبیر می شود، و هرگز یک امر ثابت نیست. یا پروژه نهایی شده علی‌رغم تمام ایرادات دوسالانه‌های بزرگ (که استقلال را در ازای حمایت بخش دولتی یا خصوصی قربانی می‌کنند، و اغلب به اشکال نرم بازآفرینی بازارمحور منجر می‌شوند)، پیشنهاد می‌شود که جشنواره معماری می‌تواند به‌طور غیرمنتظره‌ای به یک بازه زمانی پایان دهد. شیوه های معمول و ناعادلانه شهرسازی این می‌تواند فضایی را برای جایگزین‌های خودسازمان‌دهی، آزمایشی و خلاقانه ایجاد کند، و دیدگاه‌های یک شهرنشینی جمعی‌تر را در برابر پارادایم فقیرانه‌ای قرار دهد که اساس آن فضای سرمایه‌داری است.