خلاصه

انعطاف پذیری معماری، یکی از جنبه های حیاتی طراحی ساختمان، می تواند به عنوان یکی از مهمترین اصول شیوه های معماری معاصر در نظر گرفته شود. شیوه های مرسوم نیاز ذاتی به سازگاری را در پاسخ به الزامات فنی در حال تحول و تأثیرات محیطی در نظر نمی گیرند. در نتیجه، تغییرات یا نوسازی در طول عمر ساختمان هزینه های قابل توجهی را به همراه دارد و استفاده از آن را مختل می کند. این تحقیق اثرات تغییرات ناگهانی را بر عملکرد ساختمان اداری، از جمله انتقال، پیشرفت‌های فناوری، رها شدن ساختمان، یا شیوع بیماری‌های همه‌گیر بررسی می‌کند. این پتانسیل فضاهای داخلی جنبشی کاربردی را برای افزایش انعطاف‌پذیری عملکردی در این موارد بررسی می‌کند. سه تکنیک برای ارزیابی انعطاف‌پذیری عملکردی داخلی مورد استفاده قرار گرفت و اصطلاحات مربوطه برای ترکیب کاربرد فناوری جنبشی اقتباس شد. رویکرد ارزیابی پیشنهادی برای هشت مطالعه موردی اعمال می‌شود که جنبه‌های مختلف فناوری جنبشی در طراحی داخلی را نشان می‌دهد. یافته‌های این مطالعه، همبستگی بین استراتژی‌های مختلف انعطاف‌پذیر و ویژگی‌های فضایی حاصل را روشن می‌کند، و طراحان را در ارزیابی ویژگی‌های هر سیستم و تسهیل مقایسه بین آنها راهنمایی می‌کند. در نهایت، اهداف اصلی این مطالعه، پیشنهاد یک فرآیند طراحی پنج مرحله‌ای به‌عنوان دستورالعملی برای ایجاد فضاهای کاری انعطاف‌پذیر، شامل ارزیابی گزینه‌های جایگزین برای دستیابی به شاخص‌های انعطاف‌پذیری مطلوب، علاوه بر پیشنهاد روش‌شناسی است که سه دستورالعمل اصلی، طبقه‌بندی شده را ترسیم می‌کند. در ابعاد عملکردی، فنی و اجتماعی.