لذت های ساده یک گردش شهری

در خارج از ایستگاه مترو، حدود ۲۰ نفر از لندنی‌ها در حال آماده شدن برای پرسه زدن در اطراف پارک تافنل بودند، که در واقع یک پارک نیست، در نقش خود به عنوان بخشی از گروه رامبلرز، که با سخت‌ترین تعریف، گردش نمی‌کنند. (این کار معمولاً به پرسه زدن در حومه شهر نیاز دارد.) آنها برای معرفی معمول مراسم شبانه زیر لامپ های خیابان جمع شدند: یک حلقه سه مایلی در اطراف یک منطقه مسکونی از شهر که با سفر به میخانه به اوج می رسد.

بخش لندن داخلی Ramblers ائتلافی از ۱۰ گروه پیاده روی است که در سراسر شهر پراکنده شده اند. این شاخه خاص، Metropolitan Walkers، برای افراد ۲۰ و ۳۰ ساله طراحی شده است، اگرچه آنها در مورد محدودیت سنی چندان سختگیر نیستند. در این پنجشنبه شب، برخی از اعضا مستقیماً با کوله پشتی‌هایی که روی شانه‌هایشان آویزان بود، از دفتر آمدند. یکی کفش های مجلسی را در آورد و داخل کفش های کتانی فرو رفت. وقتی به بیرون می‌رفتند، از تپه‌های پر از ماشین بالا و پایین می‌رفتند، برای عبور از یک لغزۀ باریک پیاده‌رو راه می‌رفتند و بی‌صبرانه منتظر ماندند تا بقیه گروه قبل از بلند شدن دوباره از خیابان عبور کنند. آنها از سد عابر پیاده پوشیده شده با گرافیتی، تابلوهای نئونی VAPE که در ویترین مغازه ها می درخشیدند و رژه بی پایان اتوبوس های دو طبقه عبور کردند.

این صحنه‌ها ممکن است با ایده سرگردانی ناسازگار به نظر برسند، بریتانیایی ارزشمندی که گردش‌های آفتابی را در مزارع تداعی می‌کند. اما اعضای گروه استدلال کنید که اگر نگرش درستی داشته باشید، می‌توانید در هر جایی قدم بزنید.

فیل بنت، ۴۱ ساله، که اکسپدیشن پنجشنبه شب را رهبری می کرد، گفت: «اگر مردم از آن لذت می برند، پیاده روی خوب است.

بخشی از رژیم تمرینی، بخشی از باشگاه اجتماعی، گروه‌های رامبلر دو مفهوم سلامتی را با هم ترکیب می‌کنند: پیاده روی برای شما خوب است، و همینطور است گذراندن وقت با دیگران این نوع از گروه ها سابقه طولانی دارند – Ramblers داخلی لندن می تواند ردیابی آنها به سال ۱۹۰۵ باز می گردد – و نوادگان جدیدتر در شهرهای سرتاسر جهان به دست آمده اند: پیاده روی سانفرانسیسکو بیش از ۲۵ سال است که مسیرهای پیاده روی را هدایت می کند کوهنوردان شهری مونترال در سال ۱۹۹۷ آغاز شد و دختران شهر که راه می روند در سال ۲۰۲۲ در نیویورک تشکیل شد.

گروه‌های Inner London Ramblers همه نوع واکر را به خود جذب می‌کنند، اما اخیراً به نظر می‌رسد که این گروه‌ها به محل فرود افرادی تبدیل شده‌اند که در حال گذار هستند. برخی، مانند آقای بنت، چند سال پیش، پس از نقل مکان به لندن، به دنبال یک گروه پیاده روی بودند. دیگران به عنوان راهی برای تحمل و سپس سهولت از قرنطینه های شدید همه گیر پیوستند. برخی پس از بازنشستگی درگیر می شوند.

جان لاوت، ۴۶ ساله، که دو سال پیش به متروپولیتن واکرز پیوست، گفت: “این یک جامعه کوچک خوب است.” علاوه بر قدم زدن در شهر، این گروه به گردش‌های آخر هفته به حومه شهر می‌روند، جایی که هر بار ۲۰ مایل پیاده‌روی می‌کنند و برای کارائوکه، دارت و سفرهای قایقرانی دور هم جمع می‌شوند.

رامبلرها در هر آب و هوایی راه می روند. در چهار سال پیاده‌روی پیشرو اندرو استراثوس برای کالسکه‌های لندن، گروهی که بر مسافت‌های کوتاه‌تر تمرکز داشتند، او تنها یک پیاده‌روی لغو شده بود – و آن زمانی بود که مسیر آب گرفت. آقای استروتوس، ۷۶ ساله، مسئولیت هدایت پیاده روی صبح پنجشنبه را بر عهده داشت. او ۴۲ واکر و دو سگ – یک اشناوزر و یک چیهواهوا – را برای این سفر شمارش کرد. به طرز مشکوکی روشن بود. یکی از اعضا اعلام کرد که او یک کت بارانی در کوله پشتی خود فرو کرده است.

آقای استروتوس حدود هشت سال عضو گروه پیاده‌روی بود، اما در دوران قرنطینه به رهبر پیاده‌روی تبدیل شد. کلاس های ایروبیک در آب او در طول همه گیری همه گیر تعطیل شد و پیاده روی این خلاء را پر کرد. او گفت: «من واقعاً به چیزی برای ادامه دادن نیاز داشتم.

آقای استروتوس با دقت مسیرها را از قبل برنامه ریزی می کند و مطمئن می شود که دیدنی هستند و خیلی سخت نیستند و مکان خوبی برای توقف برای ناهار دارند. پیاده‌روی صبح پنج‌شنبه همه جعبه‌ها را بررسی کرد: مسیری از طریق کرانه جنوبی لندن، از کنار تئاتر گلوب و زیر چشم لندن، با توقف در نزدیکی رشته‌ای از مغازه‌ها و کافه‌ها، جایی که برخی از اعضا شکلات داغ سفارش دادند.

پت توماس ۶۷ ساله در دو سال گذشته با کالسکه های لندن راه می رفت. وقتی بازنشسته شد، گفت که احساس می‌کند “کاملاً آگاه است که باید فعال باشم.” خانم توماس تنها زندگی می‌کند و آرامش را در استواری تقویم گروه، پایداری همراهی آن می‌یابد.

خانم توماس گفت: «این فقط به شما این احساس را می دهد که وقتی ۷۰ ساله می شوید زندگی لازم نیست بدتر شود. افراد زیادی هستند که در دهه ۷۰ خود هستند و بسیار تناسب اندام دارند، هنوز هم راه می روند و از آن لذت می برند – این کمی الهام بخش است.

رامبلی ها دوست دارند پیاده روی خود را با نوعی جشن به پایان برسانند. در آن روز خاص، Metropolitan Walkers در میخانه The Boston Arms صدای کف آلود را به صدا درآورد. کالسکه های لندن هنگام پایان مسیر خود در کنار رودخانه تیمز کف زدند و تشویق کردند. جولیا کوک، ۷۰ ساله، به رودخانه نزدیک شد، چیزی که او آن را “بهترین دارایی لندن” نامید. او گفت که روزهایی مانند امروز باعث شده بود که هرگز از شهر خارج نشود. او گفت: “این باعث می شود احساس بهتری داشته باشید.” “با مردم بودن، بلکه فقط راه رفتن.”