دبلیوکلاه رستوران محله می سازد؟ این عبارت به خودی خود خاطره انگیز است و انواع تراتوریاها یا اوچاکباشلاری ها یا میخانه های محلی را به ذهن متبادر می کند که ورزشکاران مرتباً به آنها باز می گردند. این تعریف ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد، اما مطمئنا یک رستوران محله با ترکیبی از عمر طولانی آن در جامعه، احساس در دسترس بودن و قیمت های مقرون به صرفه تعریف می شود.

با این حال، در طول شش ماه گذشته، برچسب «رستوران محله» را دیده‌ام که به طور مداوم در ایمیل‌های روابط عمومی به کار گرفته شده و نوع بسیار متفاوتی از تأسیسات را مشاهده می‌کند. من تصور می کنم هدف برانگیختن حس آرامش و اجتماع است – اما چیزی در آن وجود دارد.

این رستوران‌های محله‌ای که خود را معرفی می‌کنند، معمولاً چیزی شبیه به این احساس می‌کنند: دیوارها سفید هستند، شراب‌ها «کم مداخله» (به معنای طبیعی) هستند، و مارک تجاری شادی‌بخش و دوستانه برای پیمایش اینستاگرام است. غذاهای «مواد فصلی» و غذاهای «مدرن اروپایی» فراوان است. ممکن است انتظار داشته باشید که یک رستوران محله طبق تعریف به نیازهای خاص محله خود پاسخ دهد، اما بسیاری از این مکان‌ها در واقع کاملاً مشابه هستند و بیش از هر چیز با زیبایی‌شناسی محیطی و آگاه به رسانه‌های اجتماعی آشنا می‌شوند.

این فضاهای تمیز و مرتب، مفهوم روزنامه‌نگار کایل چایکا از AirSpace را به یاد می‌آورد. او آن را قرار می دهد، “جغرافیای عجیب و غریب بدون اصطکاک ایجاد شده توسط سیستم عامل های دیجیتال، که در آن می توانید بین مکان ها حرکت کنید بدون اینکه … حباب زیبایی شناسی عمومی را ترک کنید”.

در لندن، این مکان‌های به اصطلاح محله در مناطقی مانند Islington یا Hackney یا هر مکان دیگری با تمرکز بالایی از بومیان دیجیتالی متحرک بالا به وجود می‌آیند. اینها مصرف‌کنندگانی هستند که از شیرینی‌های گران‌قیمت عکس می‌گیرند و غذاهای تبلیغاتی آنلاین را شکار می‌کنند، که غذا جنبه دیگری از سبک زندگی سفارشی و قابل پست برای آنهاست.

به‌عنوان کسی که در زمان او ۴۵ دقیقه برای یک ساندویچ فلافل که در اینترنت دیده می‌شود، صف گذاشته است، مسلماً من بخشی از جمعیتی هستم که این مکان‌ها برای ذائقه‌شان طراحی شده‌اند. بد نیست بگویم که برخی از چیزهایی که از آن لذت می برم با آنچه در تلفنم می بینم کنترل می شود: بشقاب های زیبای کرودو و برش های ضخیم ترین را دوست دارم که در عکس زیبا به نظر می رسند. همچنین از یک رستوران باهوش که از بزرگترین پلتفرم های بازاریابی جهان به نفع خود استفاده می کند (مگر اینکه غذا آشغال باشد) ناراحت نمی شوم. در عین حال، رستوران محله به عنوان یک اصطلاح بازاریابی شناخته می شود، زیرا احساس می کند اغلب توسط رستوران هایی استفاده می شود که اغلب ارتباط زیادی با جوامع محلی خود ندارند.

دلیل احتمالی پشت استفاده اخیر از این اصطلاح وجود دارد. در رسانه های غذایی، قدردانی رو به رشد، اما مدت ها قبل، از غذای جوامع مهاجر و طبقه کارگر وجود دارد، که تاکنون توسط برخی در جریان اصلی نادیده گرفته شده است. در نتیجه این تاکید بر تنوع، خوانندگان و رستوران‌ها درک دقیق‌تری از نقش رستوران‌ها در جوامع خود دارند.

بنابراین، تا آنجا که من می بینم، «رستوران محله» را می توان بسیار بدبینانه به کار برد تا از اتهامات نجیب گرایی که در حال حاضر اغلب – و معمولاً به درستی – به افتتاح رستوران های جدید پر زرق و برق در مناطقی که اختلاف ثروت زیاد است، زده می شود، بکاهد. جوامع محلی قدیمی همچنان قیمت گذاری می شوند. اما شما نمی توانید به سادگی در یک بیانیه مطبوعاتی یا بیوگرافی رسانه های اجتماعی خود را یک رستوران محله معرفی کنید و آن را به این شکل بسازید. مطمئناً این مقامی است که کسب شده است.

رستوران‌های واقعی محله – نمونه‌هایی که به سرعت از تجربیات غذاخوری‌های اخیر من استخراج شده‌اند عبارتند از: ال کهف در شرق لندن، بار شادی‌آور D4100 در نونهد، جنوب شرق لندن، یا کبابیش در حومه بیرمنگام موزلی – به ندرت ادعا می‌کنند که چنین هستند. آنها فقط هستند، زیرا آنها برای جذب طیف گسترده ای از بازیکنان قرار دارند و با ترکیبی از مقرون به صرفه بودن، دانش محلی، کیفیت و فضایی دلپذیر به آنها خدمات ارائه می دهند.

بسیاری از این رستوران‌ها به‌طور یکپارچه با هم ادغام می‌شوند، زیرا توسط مردم محلی راه‌اندازی شده‌اند – به عنوان مثال، Dinner for One Hundred، کسب‌وکار خانوادگی پشت بار D4100، زندگی خود را در باغ مادر بنیان‌گذاران در طول قرنطینه شروع کرده است – یا به این دلیل که آنها تلاش کرده‌اند. بخشی واقعی از جامعه، مانند شرق لندن نانوایی های Dusty Knuckle، که برنامه های جوانان آن به جوانان آن مناطق شغل می دهد به دنبال شروعی جدید

یک مثال برجسته از روشی که گفته می‌شود برخی از «رستوران‌های محله» از این استاندارد کوتاه‌تر هستند، رستوران Straker's، سرآشپز توماس استراکر است که در سال ۲۰۲۲ در خیابان گلبورن ناتین هیل افتتاح شد. این رستوران به تنهایی توضیح داده شده است. وب‌سایت به‌عنوان «خدمت‌کننده فضای محله» (یک صفحه اصلی حدود ۳۰ پوند به شما می‌دهد). اما در ژوئیه ۲۰۲۳، زمانی که استراکر عکسی از کارکنان شیفت آشپزخانه رستوران منتشر کرد، همه آنها سفیدپوست و مرد بودند. با توجه به اینکه محل برگزاری در غرب لندن در خیابانی است که به خاطر جوامع مهاجر پرتغالی و مراکشی آن شهرت دارد، این تصویر ناشنوا خوانده شد. منتقدان پرسیدند چرا تلاش بیشتری برای تشکیل تیمی که نماینده منطقه باشد، صورت نگرفته است.

صحبت با ایونینگ استاندارداستراکر گفت که در حالی که تجارت او «همیشه می‌تواند بهتر باشد»، برخی از کاربران رسانه‌های اجتماعی را تلقین می‌کنند که او و سرآشپزهایش همگی یکسان به نظر می‌رسند «بسیار توهین‌آمیز تا جایی که … در واقع باید عذرخواهی کنند». در همان مصاحبه، رستوران دار گفت که از زمان گرفتن عکس، شیوه استخدام خود را تغییر داده است.

استراکرز تنها رستورانی نیست که متهم شده است که بدون در نظر گرفتن زمینه، خود را به زمین زده است. روند رو به رشد نشانه ای از شهرهای ما است که به طور فزاینده ای محصور شده اند، زیرا اعیان گرایی بیداد می کند و فضاهای اجتماعی به دلیل کمبود بودجه همچنان بسته می شوند. بنابراین، برخی برچسب‌ها وجود دارند که نیاز به مسئولیت دارند: اگر می‌خواهید این افتخار را داشته باشید که خود را یک رستوران محله بنامید، حداقل کاری که می‌توانید انجام دهید این است که در واقع مانند یک رستوران عمل کنید.

• لورن اونیل یک نویسنده فرهنگ است